Άνυδρη νύχτα

Άνυδρη νυχτα 

γεμάτη στεγνά μονοπάτια 

Κι εμεις 

μια κουταλιά νερό 

να ξεδιψούν οι γλάροι !

Άτιτλο

Και γίναμε 

ένα μπουκέτο αμάραντα λουλούδια 

στα χερια μιας γεμάτης σιωπής 

μαθαίνοντας 

αναλφάβητα τη φτώχεια του λόγου!

Άτιτλο

Κι εγιναν το ένα η ασπίδα του αλλου

Κάπως έτσι μαθαίνει η αγκαλιά!

Κάπου εκεί

Σιωπή . Εκκωφαντική σιωπή Φλύαρη σιωπή .

Οι λέξεις χοροπηδούν μέσα μου.
Θέλουν να βγουν να ξεσπάσουν να πετάξουν
χωρίς να λογαριάζουν το χρόνο.

Να όπως αυτά τα πουλιά στο απέναντι δέντρο

δεν μιλούν μα παίζουν στο καλώδιο της κολώνας

Γυρνούν την πλάτη τους στη συννεφιά

και ταρακουνούν τα φύλλα να ξυπνήσουν.
Όπως ετούτο το πρωινό που βγαίνει πεισματικά
στο γκρίζο .Ανοίγω το δωμάτιο της ψυχής μου

λεύτερες να ανασάνουν
Σαστισμένες με κοιτούν .Φεύγετε τις φωνάζω
Τόση σιωπή . Ναι τώρα πια ολοι ξέρουμε ,
Αρχίζουν δειλά το πέταγμα Στα φτερά τους
σιγοντάρει ξεχασμένος ένας τζίτζικας

θυμίζοντας την πέτρα
σφιχτά να κρατηθεί να μη ραγίσει.
Βλέπουν δάσκαλους να σκεπάζουν με δάχτυλα
σχολεία. Κυνηγημένα όνειρα να ψάχνουν

το φράχτη της ψυχής για να κρυφτούν .

Μικρά καλοκαίρια που δείχνουν μια χαραμάδα ήλιου.

Βιβλία στη σκιά του πλάτανου

να αναζητούν τις ρίζες τους.
Κάπου εκεί στη βραχνάδα της μέρας μοιράζουν
φίλοι το μερτικό του κόπου .

Οι λέξεις μου γελούν. Περνούν στην απέναντι όχθη.
Γίνονται ένα με τα λιμάνια ,με τα παιδιά της
θάλασσας , τους ψαράδες που αναζητούν

το δίχτυ να μαζέψουν τη λύπη.

Γυμνά αγάλματα της πλατείας κοιτούν κατάματα
τη φορεσιά του κόσμου. Αντάρτες που τρέχουν
στους δρόμους να σώσουν οτι σώζεται .

Απ την οθόνη πολύχρωμα λουλούδια προσμένουν
το νερό. Τα χείλη τους ένα κόκκινο τριαντάφυλλο

που βγάζει τα αγκάθια του. Θα τα καταφέρουμε λένε.
Οι λέξεις μου γυρίζουν στο δώμα τους σαν
πεταλούδες. Ναι θα τα καταφέρουμε.
Κάπου εκεί συναντιόμαστε κι αυτό σπουδαίο
που ειναι σαν ένα αέναο γλυκό πρώτο φιλί!

Άτιτλο

Κι αυτά που δεν ήξερα 

πήραν τον δρόμο να βρουν 

εκείνα που μου μάθαινες.

Κι ενω στον ήλιο σου μιλούσα 

σφιχτα τα ματια σου 

δακρύσαν αγκαλιά μου

Kι έμεινα να τραγουδώ 

κι εμεινες να ζωγραφίζεις 

το χνώτο του φεγγαριού

το φόρεμα της νυχτας

και μειναμε κλαδια 

που χρωματίζουν το συννεφο

Κι αυτή η κηρήθρα 

δε λέει να πάψει να μιλά 

στο μέλι του κόσμου!

  

Άτιτλο

 Καρπίζουν 

οι εποχές  που εγκυμονούν αγάπη!

Στη γέφυρα των παλμών

Όταν όλα κοπάσουν

όταν πάψουν πια οι παύλες

να κόβουν τον κύκλο 

ανθρώπων , ηρώων , γενναίων τρελών

Όταν ο πίνακας 

θα χει το πρόσωπο των χρωμάτων ΄

φύλαξε τις λέξεις του κόρφου

στην αγκαλιά του ήλιου 

στο πρόσφορο της τρυφεράδας 

μοιρασμένο το στάχυ να βγει

φωλιάζοντας αηδόνια στο στόμα 

Γεμίζοντας το φεγγάρι 

στη γέφυρα των παλμών! 

Τόσο κοντά

Ανάμεσα στην σκέψη και στην καρδιά

η λαχτάρα , η πεθυμιά του ήλιου

τόσο κοντα μυρίζουν το άρωμά σου

Και εκεί που γελά η ψυχή 

πως φωτίζει το χαμόγελό σου 

στα χείλη μου!

Ατέλειωτο φιλί

Μικρές βεντάλιες μουσικής 

σε ένα δεμένο τραγούδι αγάπης

Σαν πως να γέλασαν τον ουρανό 

και έφτιαξαν

τον κήπο του κάστρου μας 

Ισα που να χωράει

ένα κλωνάρι βασιλικού,

ένα ζευγάρωμα 

στη χαραμάδα της γαζίας,

του κύκνου πρώτο κι ατέλειωτο φιλί

Κι υστερα μου λες δε γίνονται θαύματα!  

Ένας μικρός Σεπτέμβρης

Ένας μικρός Σεπτέμβρης 

γράφει το τραγούδι του 

Γινήκαμε κύκλος να μάθουμε τις νότες 

σφυρίζοντας μια γόνιμη αρχή 

Ακούει ταχα τις ρωγμές των λουλουδιών 

μιλά του ήλιου να μη χάσει το φεγγάρι;

Πεινά στις λιχουδιές μικρών παιδιών;

Διψά στα πεζοδρόμια των πουλιών;

Γεμίζει κάστρα που ξυπνούν οι δροσουλίτες;

Γεύεται λύπη και χαρά να απλώσει αγκαλιά;

Μικρός που μαι να ξέρω 

Άγουρος που μαι να ωριμάσω τον καιρό

κι οτι κοιτώ μοιάζει ένα φύλλο του εδώ 

κι από ηλιόπετρα ακούω ένα εκεί 

κι άλλο που παίζει μια φυσαρμόνικα βουβή

και τούτο το μελτέμι 

τη θαλασσα στα χερια του κρατά

Είναι και τόσοι κι άλλοι τόσοι 

που ένα φιλί του ανέμου 

στο στόμα τους κρατούν 

Περπατώντας θα μάθουμε 

πως κάθε μικρή του Ανατολή 

ζεστα φυλάει ένα τσαμπί 

τις ρώγες του να πιούμε 

σαν το παλιό καλό κρασί

φτάνει στον ουρανίσκο 

να μένει η καρδιά ανοιχτή!