Κάπου εκεί

Σιωπή . Εκκωφαντική σιωπή Φλύαρη σιωπή .

Οι λέξεις χοροπηδούν μέσα μου.
Θέλουν να βγουν να ξεσπάσουν να πετάξουν
χωρίς να λογαριάζουν το χρόνο.

Να όπως αυτά τα πουλιά στο απέναντι δέντρο

δεν μιλούν μα παίζουν στο καλώδιο της κολώνας

Γυρνούν την πλάτη τους στη συννεφιά

και ταρακουνούν τα φύλλα να ξυπνήσουν.
Όπως ετούτο το πρωινό που βγαίνει πεισματικά
στο γκρίζο .Ανοίγω το δωμάτιο της ψυχής μου

λεύτερες να ανασάνουν
Σαστισμένες με κοιτούν .Φεύγετε τις φωνάζω
Τόση σιωπή . Ναι τώρα πια ολοι ξέρουμε ,
Αρχίζουν δειλά το πέταγμα Στα φτερά τους
σιγοντάρει ξεχασμένος ένας τζίτζικας

θυμίζοντας την πέτρα
σφιχτά να κρατηθεί να μη ραγίσει.
Βλέπουν δάσκαλους να σκεπάζουν με δάχτυλα
σχολεία. Κυνηγημένα όνειρα να ψάχνουν

το φράχτη της ψυχής για να κρυφτούν .

Μικρά καλοκαίρια που δείχνουν μια χαραμάδα ήλιου.

Βιβλία στη σκιά του πλάτανου

να αναζητούν τις ρίζες τους.
Κάπου εκεί στη βραχνάδα της μέρας μοιράζουν
φίλοι το μερτικό του κόπου .

Οι λέξεις μου γελούν. Περνούν στην απέναντι όχθη.
Γίνονται ένα με τα λιμάνια ,με τα παιδιά της
θάλασσας , τους ψαράδες που αναζητούν

το δίχτυ να μαζέψουν τη λύπη.

Γυμνά αγάλματα της πλατείας κοιτούν κατάματα
τη φορεσιά του κόσμου. Αντάρτες που τρέχουν
στους δρόμους να σώσουν οτι σώζεται .

Απ την οθόνη πολύχρωμα λουλούδια προσμένουν
το νερό. Τα χείλη τους ένα κόκκινο τριαντάφυλλο

που βγάζει τα αγκάθια του. Θα τα καταφέρουμε λένε.
Οι λέξεις μου γυρίζουν στο δώμα τους σαν
πεταλούδες. Ναι θα τα καταφέρουμε.
Κάπου εκεί συναντιόμαστε κι αυτό σπουδαίο
που ειναι σαν ένα αέναο γλυκό πρώτο φιλί!