Σταγόνες φωνής

Κι έτσι απότομα , απροσδόκητα 

σαν μια κομμένη ανάσα που μόλις 

άνοιξε το κελί της 

έσπασε τη σάρκα και βγήκε στον άνεμο  

Δεν ήξερε αν είχε φτερά πεταλούδας 

ή μήπως ήταν ένα γρηγοποδαρο άλογο

ή ίσως πάλι ένα παιδί που είχε καρφιτσώσει 

στο πέτο ένα καταπράσινο λιβάδι .

Μακριά από σκόνες 

που κρύβουν το λαμπερό πρόσωπο 

μακριά από κουφούς δρόμους 

Σε εκείνα τα δροσερά καλντερίμια 

με τις κρεμασμένες μολόχες 

στα μικρά μπαλκόνια έτρεχε

ανάγλυφα σταγόνα φωνής

Εκεί η βροχή ξεπλένει την ανημποριά,  

φορτώνει τις καθαρές της σταγόνες

να δροσίσει τα διψασμένα στόματα,

φουσκώνει μπαλόνια στα ρυάκια 

να στεγνώσουν τα βρεγμένα όνειρα 

Καθαρά σαν τα ασπρόρουχα της γιαγιάς, 

όπως εκείνο το πρώτο φιλί 

που αγγίζει τον θάνατο γεννώντας τόση ζωή 

γεμίζει τα φύλλα των λουλουδιών 

με δροσοσταλιές ανθρώπων 

σαν το άγουρο χιόνι που λειώνει 

στα μάτια του ήλιου 

Ένιωσε τον αντίλαλο των άστεγων 

κοριτσιών με τα νωπά ρούχα 

ανάγλυφα να χορεύουν στις μύτες 

των ποδιών τους 

τα αγόρια να τυλίγουν στο ζωνάρι

την αρχοντιά της νιότης 

κι εκείνα τα ροζιασμένα χέρια 

να ζεσταίνουν το φθινόπωρο 

με τα πουπουλένια τους δάχτυλα . 

Γύρισε τα μάτια στα δέντρα 

στα χρυσοκόκκινα φύλλα 

Στα μαλλιά τους ανέμιζε απαλό αεράκι 

Ανάμεσα τους είδε τη καρδιά της 

λουσμένη από  τις μυρωδιές της γης,

ντυμένη στα πιο όμορφα χρώματα 

μέσα σε άπλετο φως η δύναμη της αγάπης !