Σπουδή κατω απ τον ίσκιο

Τούτη η γωνιά πως μ αρέσει 

Κάτι ανάμεσα από μια πέτρα της γης 

και μια φέτα ουρανού.

Οι φίλοι μου κάθονται 

στην καρδιά μου αναπαυτικά 

κι αρχίζουν να ξεκουράζουν την μέρα τους 

Γεμίζει ο τόπος αγριολούλουδα που αφήνουν

την ευωδιά τους στα κάστρα που γεννήθηκαν 

σπουδάζοντας μονάχα τη γέννα του χαμομηλιού

Κείνες οι γιρλάντες που γύρω μου σώπαιναν

να ακούσω το τραγούδι τους όμορφα

που δένουν τα φτερά τους .

Το ανεμάκι μας βρίσκει να ψιθυρίζουμε 

τραγούδια που γράψαμε τότες 

Τότε που ακόμα οι πένες 

την πρώτη γνωριμιά τους 

με το χαρτί είχαν και δειλά περπατούσαν 

Τα γέλια μικρές αξέχαστες στιγμές των ματιών

κι ότι κουβαλώ σε τούτο το μικρό δισάκι 

αθέατος ίσκιος στο προσκέφαλο τους 

να ζουζουνίζουν πολύχρωμες φυσαλίδες 

Ένα τσαμπί ολόγλυκο σταφύλι 

που μέτρησε τον κόσμο με τα δάχτυλα 

στο αμέτρητο της κολυμπήθρας 

Α τι νομίζεις πως εκείνοι 

που αγαπιούνται χάνονται; 

Γυρνούν βιολέτες , άστρα, 

φυσαρμόνικες, φλάουτα 

χρώματα , πουλιά , νούφαρα , 

μικρές ολόλευκες γρίλιες 

κι άγραφες νότες που ξέρουν 

πως ειναι ριζωμένες στο παντού , 

σε κάθε χορό της στιγμής 

στροβιλίζονται ανέγγιχτα χάδια 

κι άσβηστες αγκαλιές 

Αμίλητοι λογάδες 

που έμαθαν να ξετυλίγουν 

το κουβάρι του ήλιου 

τινάζοντας τα μαλλιά τους 

Κείνοι νιώσαν σου λέω νιώθουν , 

νιώθουμε   . 

Ξέρεις τι ειναι το νιώθω;

Μια κουταλιά νεράντζι 

κι ατέρμονος ωκεανός 

Κι εχει μια γλύκα να κολυμπάς

με ανοιχτά τα χέρια!