Από ένα τικ τακ του
ρολογιού κρατηθήκαμε
ζεψαμε τους λεπτοδείκτες
κι άλλοτε είναι αλόγατα που τρέχουν
άλλοτε μικρα ανάλαφρα κύματα
που σκάνε στην αμμο
μικρά φλουρια της άνοιξης
Βότσαλα που μένουν στα δάχτυλα,
στο στόμα, στα μαλλια
μικρές τρομπέτες που παιζουν στα χείλη
Αυτο το λιγο ναι .. ναι αυτο που γελα
και χαίρεται μαζί μας
Αυτό το πολύ ,που να δεις
σαν ανοιξει τα μάτια του
και μαζεψει τους δρόμους
μια λευτερη θαλασσα θα δώσει
Τα αρμυρίκια της θα ναι
μωβ βιολέτες με χάντρες
απ το κολιέ που φορέσαμε . .
Περνουν τις σκάλες τα όνειρα μας ,
σκοντάφτουν
μα δες κορδέλες χρωματιστές αφήνουν
και χαμογελούν
μα δες παιδια .. παιδια .. παιδιά
που αφήνονται
στα φυλλα της τριανταφυλλιάς ,
στο ανεμακι της καρδιάς
παιδιά με κόκκινα μάγουλα
παιδια σαν εμας!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου