Στα σχολειά των πουλιών να φοιτώ

Ξεμακραίνω κάθε μέρα πιο πολύ .

Γυάλινος κόσμος και δεν αντέχει το γυαλί .

Μια μικρή πλαστογραφία ζωής που θαρρείς

και κοιτά σε καρμπόν .

Πουπουλένια σεντόνια , συνταγές ,ζωγραφικές

Περάσματα του δήθεν ανοίγματα του τάχα

δίχως φρεσκόγαλα χωρίς το ψωμοτύρι του πρωινού .

Άνθρωποι που ξεπέρασαν το άνθρωπο

Μάστορες καλαποδιών σ άδεια παπούτσια

Α!! πως γίναμε έτσι . Ακόμα κι οι παπαρούνες ξέρουν

πως πεθαίνουν κι ανασταίνονται , κι εμείς λίγο ζωή λίγο ταφή

σενάρια σε μουχλιασμένα πλάνα με φόντο κομφετί

Μια ακόμη κίβδηλη ταυτότητα που ξεφυλλίζει τη φλούδα της ζωής

Ευτυχώς που λίγες σιωπηλές φωνές ακόμη με τον ήχο μοιάζουν

Μιλώ πιότερο με τα λουλούδια αγγίζοντας τη λαλιά τους

Διψώ για την μάθηση ..στα σχολεία των πουλιών να φοιτώ

σπουδάζοντας τη γλώσσα του λευτερου αέρα .

Σαν  νερό να περνώ στα πόδια του άστεγου

και μαζί του να στοιβάζω το πρώτο λιθάρι της σκεπής .

Βαθαίνουν τα μάτια μου σκαλίζοντας την άνοιξη

κι οι σπόροι της άβγαλτοι γόνοι θαρρείς από δροσό χαμόγελο.

Κουνίστρα τούτη η γη κάθε της βήμα κι ένα μπαλέτο από διπλό τριφύλλι

Απλώνω τα χέρια να νιώσω το πέταγμα κι η αύρα με σιγοντάρει

Τόσα έμαθα που τίποτε δεν ξέρω .

Κείνο το μέσα μου παιδί κρατά τα χαλινάρια κι αν ξεχαστώ

στο ύψος μου τρικλοποδιές μου βάζει να χαμηλώσω το σκοπό

να αρχίσω πάλι απ την αρχή γράμματα να συλλαβίζω .

Τέτοια που να χωρούν τα όνειρα τόσα πολλά κι όλο να περισσεύουν

Χρόνια τώρα μετρώ τους ίσκιους της σιωπής στην κολυμπήθρα της βοής

Μιλώ όλες τις γλώσσες που δεν γνωρίζω κι αναρωτιέμαι

Αφορισμένος,  επαναστάτης ή γητευτής ..ο δρόμος της ψυχής!