Μήνυμα στα αστρα της γης

Άνοιξα πάλι τα κιτάπια μου 

κι έριξα μια ματιά 

σε κείνα τα γλυκόλαλα πουλιά

της ατέλειωτης άνοιξης 

Τα κλαριά που μέναν , στον άνεμο

ίσα με τα δικά μου 

Μπολιασμένα τα στήθια μου 

από νιφάδες και ζεστασιές 

Κάθε κελάηδημα αλλιώτικο φυσά 

μα κεινα τα φτερά που τόσο ξέρω 

και ποτέ δεν γνώρισα 

πως δένουν στις φτερούγες μου 

Κουβαλημένες αγάπες στο άχρονο 

και στο πολύτιμο σεντούκι της καρδιάς 

Άρχισα να γράφω πιλαλωντας 

από κορδέλα σε κορδέλα στα μαλλιά τους 

σαν ψίθυρος στο νόημα της αγάπης 

Τραυματισμένα τα φτερά μου 

στο ύφος μιας αστραπής 

μα το ήξερα πως θα γυρνούσα

στο απέραντο της φωλιάς 

να αγκαλιαστούμε . 

Στο στόμα ένα ρόδο να πιουν 

το κόκκινο άγγιγμα σαν μια γουλιά κρασί

που μέθυσε στον ήλιο και βγήκε στη βροχή 

Τέλειωσα το μήνυμα στο τετράδιο του νιώθω 

Παραλήπτες .. οι σιωπές των αστεριών της γης .

Υστερόγραφο .. Όπου η αγάπη κατοικεί 

το αδύνατον σβήνει στη χούφτα του δυνατόν με ένα φιλί !