Επιστολή σε έναν άγγελο

Αλέξη …… θέλω να σου πω ..πως

Όχι …όχι δεν έφταιγες εσύ
ήσουν μονάχα ένα παιδί
από κείνα που μιλούν με τα άστρα
τραγουδούν με το κύμα
ονειρεύονται με το χάραμα
αγκαλιάζουν το σύμπαν
από κεινα ..που στον κόρφο τους
τιτιβίζουν τα θέλω
κοκκινίζουν οι αναμονές
χαμογελούν οι ανάσες
θυμώνουν οι στιγμές
κομματιάζουν το χθες

όχι .. δεν έφταιγες εσύ
μα κάποιος έπρεπε να πληρώσει
μπλέχτηκες με κεινα τα ατίθασα παιδιά
που σηκώνουν ανάστημα
που δεν κρύβονται στις ρωγμές
με κεινα που χουν το θράσος
να ζητούν ότι τους ανήκει
το αύριο που γράφει το όνομα τους
το ξημέρωμα που ζει απ την πνοή τους
το βλέμμα που κυλά απ τα μάτια τους
με κείνα που δόση είναι μια στάλα ονείρου
που χαρακώνουν τις σκέψεις ξυπνούν τις αισθήσεις

αλήθεια …… πως τόλμησες να αντισταθείς
στον κόσμο των μεγάλων
πως μπόρεσες να στήσεις άγιες λέξεις
σε στόμα παπαγάλων
ποιος ήσουν εσύ; που τάραξες του λήθαργου τη ρότα
δώρισες άτακτους τριγμούς στης σκοτεινιάς τη μπότα
τι πίστευες κι αρμένιζες σε χώμα της ευμένειας
η εξουσία γυαλί θολό στους τοίχους της παράνοιας
πως νόμιζες θα αντισταθείς με τις μικρές σου πλάτες
αρχαίων χρόνων εμμονή ορίζει παραστάτες
σε ποιο χρησμό χάρισες το όνομά σου
σε ένα μαντείο που χρόνια τώρα καίει κάθε άγγιγμα σου

όχι ..δεν έφταιγες εσύ
μα είχες τα χρόνια του μικρού
και την καρδιά ενός θεού
απ της ροδιάς τους σπόρους
νότισες με ένα δάκρυ σου
τους νεκρωμένους σταυραετούς
πότισες τους στεγνούς αγρούς
κύρτωσες το στοιχειό του τρόμου
έδωσες γλάρου το φιλί
σε βήμα ερειπωμένου δρόμου
μες την ψυχή μου σε κρατώ σαν λάβαρο και ιερό
με ένα μικρό ευχαριστώ .. στη θύμηση σου θα δεθώ

να μην ξεχνώ ότι …αξίζει .. να θυμάμαι … να μην ξεχνώ!

''Κάθε που χάνεται ενα παιδί καίει εναν σπόρο της η γη''