Βόλτα στις κερασιές του κόσμου

Κάπως αλλιώς ήσουν .Πιο λίγο μήπως,πιότερα λες, 

κάπως αλλιώς γύριζες τον χρόνο 

Πόσες φορές δεν άκουγε να χτυπά το παρελθόν 

μα να που πάλι εκείνο το μήπως ,χτυπούσε τα γόνατα του

στο πάτωμα αφήνοντας ένα γαλάζιο λεκέ από σήμερα. 

Και μήπως αν εξηγούσε θα άλλαζε κάτι; 
Ένα βουβό χαμόγελο τον κυνηγούσε να φτάσει
στο ανακάτεμα ρυτίδας με την φωτεινή ματιά 

Άπλωσε τα πόδια στο βήμα που τον καλούσε .

Η πρωινή βόλτα στην αγκαλιά της θάλασσας
και τούτο το άσκεπο του ουρανού, γέμιζε τα στήθια
του νου γαλήνη.

Άφηνε στις πλάτες της τις περασμένες σκέψεις 
να κυλούν αποχαιρετώντας τες με ένα γλυκό φιλί .
Τούτη η ησυχία και μόνο το δικό της τραγούδι,
του θύμιζε τους στίχους των ποιητών . 
Αλαργινοί και τόσο κοντά στα μάτια του .

Το φως του ορίζοντα βάφτιζε τις πινελιές του
στα νερά της . 
Μικρά κύμβαλα που σκόρπιζαν τον ήχο για κεινα 
που δεν είδε για κεινα που θα ρθουν. 

Τα αλογάκια της μικρά παιδιά που παίζαν στους μίσχους
απ τα αρμυρίκια και στο γελαστό κουτσό της άμμου
που καθώς έμπαιναν οι πατούσες στη φούσκα τους,
τούτη ξεφούσκωνε κι άφηνε το πέλμα να γευτεί 
ζάχαρη κι αλμύρα. 
Χοροπηδούσαν στα μάτια οι αγαπημένοι και κείνα 
τα χαμόγελα ένα ένα πετούσαν βότσαλα,
να δουν οι γκέλες το παιχνίδι του νερού . 

Αγνάντευε τα χρώματα απ το χάραμα στα χέρια 
που άλλαζαν χρώμα ανάλογα με τα ορφανά του ουρανού.
Πως τούτος ο κόσμος ομόρφυνε το σύμπαν 
δίχως μιλιά μονάχα με τον κόπο της ψυχής . 
Πλούσιος που ήταν είχε την χάρη να κυματίζει 
την στεριά στα πεταλλα του πρωινού άστρου . 

Κύριε σας βλέπω κάθε μέρα στο ίδιο σημείο. 
Τι κουβαλάτε και τόσο βαρύ ειναι που δεν φεύγετε
από εδώ;Την κοίταξε . Να ταν η φαντασία του να ταν άγγελος; 
Αυτη η γυναίκα απλή ήταν μα τόσο γεμάτη από ομορφιά .

Την κοίταζε μόνο . Ελάτε , ελάτε τα σπουργίτια 
κατέβηκαν στην άσφαλτο,τα πλοία του ουρανού ταξίδια 
κάνουν στα πεζοδρόμια και τούτη η θάλασσα γέμισε κόσμο.
Στα πλαϊνά της χοροπηδούν νιούτσικα σπάργανα  γέλιων
και τούτος ο κόσμος την ζεστασιά παλεύει στο άγγιγμα.
Μια βόλτα στις κερασιές του κόσμου να δούμε το δάσος.
Ελάτε τα χρώματα φορούν φορέματα και παντελόνια . 
Την άκουγε αποσβολωμένος της έδωσε το χέρι.
Πάμε του είπε έχω κι άλλα να κάνω,

η επόμενη στάση μου ειναι ένα γέρικο παιδί 
Πρέπει να προλάβω να προστατεύσω τη ζωή
στα μάτια του πριν μεγαλώσει .
Ελάτε διπλός ο δρόμος μα εχει στη φλόγα
το άσβηστο κερί κι αυτό εχει ομορφιά πολύ !