Ξορκίζοντας τη φλούδα

Είναι που σ άκουγα πάντα να μου μιλάς
αποκρυπτογραφώντας εκείνες τις νότες
ειναι που τραγουδούσα μέσα μου τα λόγια σου
κι ας ήξερα πως ίσως να πιάσει βροχή
και δεν προλάβει το ανεμάκι να σε φτάσει
είναι που ο ήλιος μου ποτέ δε φοβήθηκε
τις γκρίζες σκιές που φύτρωναν στους τοίχους
Eιναι που κάποιες φορές ξεχνιέμαι
κι έτσι όπως σκέφτομαι θαρρώ πως μ ακούς
και ντύνομαι τη σιωπή μου .
Είναι που τα μεγάλα λόγια
ποτέ δε χώρεσαν στο συρτάρι μου
κι ότι κρατούσαν μέσα τους ήταν εκείνες
οι μικρές κλωστές που έπλεκαν το υφάδι
της κόκκινης κηλίδας που φώτιζε τα μάτια σου
Είναι που δε λογάριασα τις παραφυάδες
των δέντρων μα θαρρετά γύρευα τη ρίζα τους
ειναι που η πίστη μου στο νόημα
χαμογελά στην ουσία ξορκίζοντας
τη φλούδα της επιφάνειας
Είναι που ακόμα μέσα μου χοροπηδά ένα παιδί
χορεύοντας στον άνεμο και ζωγραφίζει τη ζωή!