Ληξιαρχείο η Μαριώ

Όλοι την ξέραν στο χωριό ..με τ ''όνομα ''η κυρά Μαριώ¨»
φορούσε ρούχα διαλεχτά ..λουλουδιασμένα και πλεχτά
χαράματα έπαιζε πενιά ..κι έτρεχε μες στη γειτονιά
να μάθει νέα με παγανιά ..που τα έδενε σε πετονιά

ποιος έφυγε απ τη ζωή ; ποιος γέννησε νέο παιδί;
αν σβήστηκε η φωτιά απ’ τη γη ή είχε καεί σαν το δαδί;
αν φύσηξε άνεμος βοριάς ; στα πέπλα της άλλης μεριάς
τίνος το γέλιο έχει κοπεί ;πως πάγωσε μια χαραυγή
ποιανού ρυτίδα έχει φανεί ..σαν μιας ψυχής μαρμαρυγή
πως πλούτυνε ο μπάρμπα Θωμάς ..που ήταν μονάχα καστανάς
γιατρεύτηκε άραγε ο Μηνάς ..ή θα τον κλάψει ο ντουνιάς

στο τρέξιμο απ’το πρωί ..μέχρι το σούρουπο να μπει
προλάβαινε έτσι η καρδιά ..γέμιζε μ άλλων ζωγραφιά
μα σαν η νύχτα θα τη βρει ..μες σε δωμάτιο κελί 
μόνο μια φλόγα απ το κερί ..κι ο ήχος από αναπνοή

Γέρασε η κυρά Μαριώ κουράστηκε απ το τρεχαλητό
κρυώνει μόνη και διψά ..Αχ!να χε μια ζεστή αγκαλιά

οι φίλοι της φύγαν κι αυτοί.. τους έπνιξε το πως …το τι….
λιγόστεψαν οι συγγενείς.. μιλιά δεν έβγαζε κανείς
φοβόταν μη και ακουστεί.. το μυστικό τους στην αυλή
στέκει μονάχα η μοναξιά ..σκιά κι ουλή, με άγια κραξιά
τους τοίχους βλέπει ουρανούς ..και προσπαθεί
να δει ο νους που ενώ γι αυτούς ήταν καυτή.. 
αν ρώτησαν ποτέ γι’ αυτή;
ή φταίει η ίδια , η…χαζή….που τόσο ξέχασε να ζει;;

τον χρόνο της μετρά η ψυχή ..κι ακούει μέσα της φωνή:
ξύδι ολάκερη η ζωή ζούσε.. με ξενική πνοή

κι άφησε ολόκληρη καρδιά… σε κύμα και θολά νερά
σκέψου ..στις μέρες της εδώ ..να είχε έναν οπαδό
να βλεπε, ν’ άκουγε πενιές το μέλλον, να ‘πινε , χρονιές
Αχ! και το δάκρυ αυλακιά.. στα μάγουλα αργοκυλά
πως μετανιώνει η καψερή..αχ, που δεν έδωσε η φτωχή
πάλη για μια ζωή …δική ..κι έρμη είναι μόνη, φυλακή
Αδεια ζωή με γέμισμα των άλλων την πνοή 
άδεια ζωή μικρή, κουφή  !