Στην ξύστρα του καιρού

Έμεινα να κοιτώ έξω από την αυλόπορτα 

Είδα να κουβεντιάζουν όνειρα θαρρείς  μισοτσαλακωμένα 
ήταν .Oι κόμποι τους φανέρωναν τα μικρο βαρίδια
που σέρνονταν απ τα κρόσσια τους 

Θυμήθηκα κεiνη την λαχτάρα του δικού μου σχολειού
την τρέλα την αυθόρμητη αγωνία
δίχως πελέκια να ροκανίζουν το χρόνο μου .

Τούτο π αντίκριζα τώρα ήταν ένας ιδρώτας που άσκοπα
κυλούσε βαριεστημένος δίχως να ξέρει που να πάει . 
Και μήπως είχε άδικο;
Πόσα πτυχία φάνηκαν κρεμασμένα στους τοίχους 
πόσα μεταπτυχιακά κυνήγησαν τους δρόμους. 
Τι κάναμε μωρέ; φορτώσαμε τα παιδιά μια σάκα
και τ αφήσαμε να την αδειάσουν όπου βρουν;
Κι άραγε είδες; κι άραγε είδα; Στραβό ειναι το κλίμα 
ή στραβά αρμενίζουμε ; Ως πότε θα μας σερβίρουν 
φύλλα ξερά για μπακλαβά ως πότε θα μασάμε 
δίχως να φτύνει η μιλιά .

Στυγνό , αδιάφορο και άδειο κοινωνίας κράτος .
Ωραία που τα βόλεψε .Και με τι σειρά !! 
Μια απελπιστική σκαλωσιά που όσο πάει και κατεβαίνει .
Kι έχεις κι εκείνες τις ξερες κουβέντες ..
Νεολαία ειναι αυτή,όλο στις καφετέριες τους βρίσκεις .
Φορές απαντώ με τις ενοχές μου .
Βλέπεις ενοχές έχουν μόνο οι άνθρωποι, 
δίχως υπουργεία και διαλέξεις .
Και ναι εμείς ρωτάμε γιατί αφήσαμε 
να πουλούν έμποροι που ξένες αγορές κοιτούν . 
Και ναι μαζέψαμε πανέρια μη και τα βρουν δουλέμποροι
και φτάσουν μισοτιμής σε λασπωμένα χέρια .
Κι ετούτοι αυτοί που μιλούν για μας χωρίς εμάς τι κάνουν;
Ετούτοι μπαα μικρόφωνα μόνο και φερέφωνα
πακτωλού συμφερόντων . Κάποια μικρά κόκκινα λάβαρα 
ακόμη φυλούν την στεριά μη μας κλέψουν τη θάλασσα .

Ακούω την Δήμητρα να φωνάζει . 
Δύναμη παιδί μου και όπως έρθουν .
Κι εγώ το ίδιο κάνω κι ας μη μιλώ για τα δικά μου παιδιά . 
Ναι ήταν λίγο πιο τυχερά γεννήθηκαν πιο νωρίς . 
Και κάθε νωρίς τύχη κάθε αύριο ..άγνωστο
Και θα βγουν οι φανφαρόνοι να σπουδάζουν 
την περηφάνια τους στις πλάτες της πρωτιάς . 
Και θα γελάσει και το παρδαλό κατσίκι στη μπροσούρα
που θα φανεί . Γίνεται να παρει η ευχή να διψά ένα παιδί 
και να του δίνεις καραμέλα να ξεχάσει τη δίψα του ;

Περασμένες τρεις καταμεσήμερο . 
Πίνοντας καφέ να περιμένουμε τα παιδιά
Ένα τσούρμο από φωνές και γέλια βάδιζε στο μέρος μας. 
Οι σκέψεις έγιναν μικρά λουλούδια που φύτρωσαν 
στα μάτια μου . 
Υπάρχει καιρός φώναζε μια φωνή μέσα μου ναι υπάρχει .
Ο δρόμος ειναι εκεί παρέα θα περπατήσουμε
Κι εκείνο το παιδί μέσα μου πόσα ακόμη εχει να μάθει ,
άνοιξε την κασετίνα του καιρού ,
πετώντας τα ξερά φλούδια του μολυβιού . 
Μια ξύστρα θα γινόταν ένα κλαρί 
να ενωθούν τα δάχτυλα ώσπου .. έως !