Ζέφυρου πνοή

Κι ήταν εκείνο

το κελάηδισμα
που μου ψιθύρισε
τον ερχομό σου

έπιασε η λαχτάρα μου
κονδύλι να ζωγραφίσει
τα γελαστά ερωτηματικά μου
να ατενίσει στο βλέμμα σου
περιμένοντας το
στην προβλήτα της αγάπης μου

κι όταν
συναντηθούμε
θα γνωρίσεις άραγε
κείνο το τρεχαλητό
της καρδιάς μου
που πιλαλώντας σαν άτι

ήθελε να ναι εκεί
στο γέλιο , στο δάκρυ
στη φωνή στην ματιά
σε κείνο το άγγιγμα
των μαλλιών σου
να ακουμπά τον ζέφυρο
στα χείλη σου

θα νιώθεις άραγε
αγαπημένε
όλα τα εκεί που ήμουν
πριν δω τα μάτια σου
και πόσα μαζί
χώρεσαν οι αιώνες
μονάχα
για να φυσά την ανάσα
στο στόμα σου σαν μέντα
να περπατά στους δρόμους σου
πατώντας στις μύτες
μη τρομάξει το απαλό σου βήμα

να σποριάζει τον κήπο σου
μη μαραθούν τα φύλλα
απ τα άγρια χέρια του καιρού
να πίνει μονορούφι τον ήλιο
ροδίζοντας την κάθε δύση σου
να ξεχορταριάζει τους θυμούς σου
μπήγοντας τα δάχτυλα στην άνθιση

άραγε λογιάζεις αγαπημένε
τις ώρες της αγρύπνιας μου
πόσες αράδες ανομολόγητα
λόγια σου φώναξα
πόσους χειμώνες τα φορώ

ηλιόλουστα του στέρνου 

κύματα που στολίστηκαν

την ομορφιά της θάλασσας

και ετούτη .. ετούτη η στιγμή
στο τότε στο τώρα
σαν άνοιξη αμάραντη μυρίζει!