Ένας τόσος δα αφρός

Ακολούθησα το κύμα 

ένας αφρός του ήμουν
Γύρεψα τη σπηλιά
που ζέσταινε το φως
Αγκάλιασα με το λευκό μου
φόρεμα τα ακριβά της γρανάζια
ανάγλυφες φωνές που μαρτυρούσαν
το πέρασμα των καιρών
Η σκοτεινιά της γλυκό νανούρισμα
αρχαίας μάνας
Άφησα το πρώτο μου ριχτάρι
στην αγκαλιά της
να φεγγίζει το βλέμμα της
Υγρό νοτισμένο αλμύρα
γέμιζε το κορμί μου απ άκρη σ άκρη
Προχώρησα αργά αργά
να γευτώ όλες τις μυστικές ανάσες της
Απλώθηκα στο γαλανό να ενωθώ
με τη θάλασσα μου
α!! και πως ένας τόσο δα αφρός
κουβάλησε στις πλάτες
τόσους αιώνες ομορφιάς!