Με την ψυχή να τραγουδά

Να μαι λοιπόν και πάλι
κερί τ ανάστημα επάνω το κεφάλι
χτυπούν τα λόγια ανείπωτα
ανάμεσα στο τίποτα
στο τέρμα τα ταρατατζούμ
σε μεγαλείο αλαλούμ

ο επίτροπος με το σπαθί
μετράει το βήμα μη κοπεί
μείον να δώσει στο παρόν
να κόψει λίγο παρελθόν

στήθηκαν και οι αρχηγοί
βγάλαν χαμόγελο γυαλί
χαράζει σαν την σκοτεινιά
γραμμή εισόδου στο πουθενά
εξέδρες τρίζουν κρότος κραυγή
να σπάσει κι άλλο η αντοχή

μετράν οι ξένοι όπλα και πολυβόλα
να αφήσουν τα μισά; ή να τα πάρουν όλα
οι μαριονέτες λικνίζουν το κορμί
εκλιπαρούν για μια σταγόνα ένα φιλί

Μια γαλανόλευκη ακούει μα δε μιλά
ρίχνει σε όλα αυτά μια λοξή ματιά
την ανιστόρητη στολή κοιτάει σε βάθος κι απορεί
γιατί δεν ξήλωσε κουμπιά γυμνοί να μείνουν οι μικροί

την πένα πιάνει κι αρχινά με μαύρα γράμματα γραφή
'' πάψτε βρε αρχοντάδες ..δεν είμαστε ασκέρι που τραβάτε
απέναντι σε κάθε κατακτητή .. το ΟΧΙ το λένε οι Λαοί
''εκείνοι που χουνε καρδιά που ξεψυχά μα δε λυγά
δάκρυ στο αίμα τους κυλά μα στάζουν χαμόγελα φιλιά ''

εσείς ...αθέατοι ...τρανοί ... θα βο(υ)λευτείτε με φυγή
σε κάποιο εξόριστο νησί ...Παρίσι ή Αμερική
μα να φοβάστε ... όταν ανοίγει μια πληγή
οργή ρέει από αυτή ... κλείνει στης νίκης την πηγή

          που γεύονται ... μόνο οι δυνατοί !