Κι αφού πια τίποτε 

δεν είχε να χάσει από κανέναν 

είχε κερδίσει την ασχήμια 

κρυμμένη στα πέταλα της ομορφιάς 

φόρεσε το στέμμα της νίκης της 

σαν άλλη πριγκίπισσα 

που έθαψε τόσες αθωότητες

μονάχα για ένα χρυσό δόντι

να λάμπει στα πλοκάμια της 

Υποκρισία το όνομά της 

Μέδουσα που γεννά τα παιδιά της 

σε σπηλιές ονείρων 

να σβήσει τους μαύρους πόθους 

Μονάχα μια θάλασσα την γνώριζε 

σ αυτή δεν θα κολυμπούσε ποτέ

Πνίγουν τα κύματα της αγάπης !