Μήτε η πρώτη σταγόνα

ήταν μήτε η δευτερη 

ειχε ξεχειλίσει το ποτήρι 

κι οτι του έμελλε ηταν να πιεί 

δροσάτο νερό απ το πάτωμα 

Τα νύχια βαραιναν πια 

κι ειχε πολύ κουράσει ετούτος 

ο θολός καθρέφτης 

Τα παρατάς; του μήνυσε ο ήλιος 

σπας το σχοινί; του φώναξε η φωνή 

μπλέκεις στα δίχτυα μου 

ζωγράφιζε η σιωπή 

γέρνεις στων γλάρων την αυλή 

και τούτη η ακρογιαλιά 

ήρεμη προς τη θάλασσα γελά

πως να ιστορίσει 

πως η καρδιά που αγαπά  

δεν ξέρει τι ειναι ερημιά 

φοιτά με φύλλα χρυσοκόκκινα  

και πλέκει ομορφιά 

στεφάνι κάθε στιγμή να το φορά !