Κι άκουσες τόσα 

ήπιες τόσα 

που ακόμα κι εκείνες

οι μολυβένιες σου βέρες 

έσπασαν στα χέρια σου 

να μαι άνθρωπος ρώτησες 

μπα οι άνθρωποι μονολογούν 

με τα αστέρια 

κι εσύ απλά τα άκουγες 

σαν πως δεν υπήρξες 

μα μόνο ζούσες στο υπαρκτό 

του πουθενά 

χαρίζοντας μπουκαμβίλιες 

που μόνο ένα χέρι τις είδε 

και χάιδεψε το φεγγάρι 

Νύχτωσε κι ακόμα φωλιάζει ο ήλιος !