Λίγη στεριά να ακούω τη θάλασσα

Ένα μικρό κόσμο διάλεξα
λιγες σιωπές να μου λένε τα τραγούδια τους
ενα τσαρδί απο τα φύλλα της λευκας
να δροσίζει την ζεστασιά του Αυγούστου
δυο τζιτζίκια να αφήνουν το γρύλισμα 
σ αγάπης τα κλαδιά με ματια ολο καρδιά
και να μου φτάνει που ξέρω
πως δε θα πάψει ο ηλιος να γελά
το κουκούτσι κρατα το άρωμα του βερύκοκου
και λίγη στερια να ακούω τη θάλλασσα
γυμνά να μιλάει για τα ταξίδια της
κείνα τα ανείπωτα που μαθε να την κυβερνά
Μια φέτα απο καρπούζι να τρέχει το ζουμί
σε κείνο το παιδί με τα ασπρα μαλλιά
που μαθε πως ο κόσμος εχει τόση ομορφιά
ακόμη κι αν τα αγερι φίλησε τον καπνό
ετούτο το φιλί ατέλειωτο γυρίζει
σε κυκλο απο ξάστερο ουρανό
η αορτή να χει παράθυρο ανοιχτό
τα κρόσια της να δένουν σε ενα ''αγαπώ '