Εγω δεν ειμαι ποιητής

Εγω δεν ειμαι ποιητής 
Αλλα τα βράδια τι όμορφα .. τι όμορφα 

Ποιός θρυματίζει τους ποιητές;
ποιός καίει τ άσπρο καράβι
σε ποιά λιμάνια οι ακτές
λατρέψαν του φονια λιμάνι
μην ειναι τάχα ο αόρατος εχθρός
ή μήπως τ αχτι που δεν φτάνει
κι αγκυλώνουν οι στροφές
σε άδειου κόμπου το σεργιάνι
Χτυπήστε τους σταυραετούς
ζυγώστε της φωλιάς τα αγκάθια
μα αφήστε εκεινους τους θνητούς
να περπατούν στα ασύνορα
που μέτρο δεν γνωρίζουν
να δίνουν ήλιο στη στερια
κι ανθούς βροχή να τους ποτίζουν
Τα χώματα ασφαλτώθηκαν
κι ανέμη τα βαφτίζει σε μια σονάτα
ολο φως γύρη τη μελισσα ταιζει
να χει φεγγάρι η ομορφιά
Ποιός λύτρωσε τον δικαστή
σε μιας στιγμής αποκοτιά
να σπέρνει αγριαδα στην τριανταφυλιά
με μιας σπιρτάδας τη μιλιά
Αφηστε να χουν να πετουν
λευτερα τα ολόλευκα αηδόνια
να βρει ο ερωτας γωνιά
η δυναμη λογο να γελά
η αγάπη να απλώνει δίχτυα
στα ανοιχτα να βρουν τους σπόρους ..τα παιδια!