Ξυπόλητα στην άμμο

Γιατί υπάρχεις 

μυρίζει ο τόπος γιασεμί 

κελαηδάνε τα πουλιά

φιλιώνουν στην κουπαστή

δροσοσταλιές που κέρδισαν 

το συνεφο στο χρόνο 

γελούν παιδιά ξυπόλητα στην αμμο 

φυτρώνει ο μίσχος καλοκαίρι 

μέσα στα χείλη της θαλασσας 

ανάβει τα σπίρτα του το δειλι 

να βάψει κόκκινο φιλί 

βαθαίνουν οι ρίζες 

κι όπου κοιτούν

σε πέλαγα ή σε στεριά 

βλέπουν την ομορφιά

σε ονειροπαγίδα με φτερα 

πετούν τα χέρια και κόβουν 

κλωνάρια ελπίδας 

γελούν σαν άστρα λαμπερά

σπιθίζουν στο σκοτάδι

δαδιά μ αγάπης φλόγα

αχ αυτα τα μάτια σου 

κυματοθραύστες  του θυμού

σε βράχο σιγαλιάς 

στήνουν χορό στο κύμα 

να λάμψει η φωνή

με μιας κιθάρας τη χορδή  

αθώοι  σπόροι της αυγής 

σεργιάνι μες τον άνεμο

και στάλες απ τον ήλιο

μαζεύουν κόκκους της στιγμής

σε ενα κουκούτσι της πηγής 

κερασμα νέκταρ να χουν οι θεοί

τριανταφυλλένιας ευωδιάς

καθρέφτης  της είναι η ψυχή 

κρίνο λευκό απ τη δική της γη

μόνο γιατί υπαρχεις .. εσυ !