Άσπονδη φίλη

Ξέρεις;
εγώ ποτέ δε θα μιλήσω με σπαθιά
λάτρευα πάντα τις γυμνές γαλότσες
τακούνια του καιρού
που ακούγονταν ακόμα
και στην υγρή άμμο
Φορούν κάτι πατημασιές
που ακούγονται και στα νερά
Δεν αγάπησα ποτέ τις λουστρίνι γόβες
λίγο από κρυμμένο ήλιο μου θύμιζαν
Ξέρεις;
άσπονδη φίλη
γυμνώνουν τα κλαδιά 
μα πάλι φυλλωσιές γεμίζουν
μπορεί να έκαψες τα λόγια μου
κι η τέφρα τους 
να μοιράστηκε στις χούφτες
κείνων που μόνο τη φωτιά ζητούσαν
μα δεν κατάφερες να σβήσεις τη σπίθα
κι ας με τα δόντια σου
κράτησες ήχους παγωνιάς 
Κάτι που δεν είδες είναι το σπόρο
στο χωράφι της ψυχής
μα πως να δεις με κάρβουνα στα μάτια
Κάποτε θα δουν κι εκείνα τα αρμυρίκια
πως έχασαν τη θάλασσα 
κρεμασμένα σε ναύλον φάρο
Κι εχει τόση ομορφιά το φως
όταν σφυρίζει η νηνεμία 
κι οι γλάροι σηκώνουν το ταξίδι!