Αγριολούλουδο

Όλα μακραιναν  τόσο
που θαρρείς κι αλλού ξεχνιόταν το πέλμα μου
κι αλλού ακολουθούσε η γάμπα .
Στις μύτες πατούσα το πράσινο χορτάρι
κι ότι πίσω μου έμενε σαν να μη με είδε

Κατέβαινα να γνωρίσω τον κορμό που φύλαγε
τα ξέμπαρκα φυντάνια ,  τους αρχοντορεμπέτες
που με τα χέρια στις χάντρες μετρούσαν
τ΄ αντρίκιο ζεϊμπέκικο που με θάρρος διάβαζε τον καιρό

ήθελα να μαι κείνο το αγριολούλουδο που ξέρει
πως μυρουδιά δεν έχει μα χαρίζεται με νάζι
να δω το κυκλάμινο που περίμενε
στου βράχου τη σχισμάδα να ροδίσει ο ήλιος
να ξεκινήσουν οι ορχήστρες της τουλίπας .

Τίποτε που γνώριζα δικό μου δεν ήταν
κι όλα στα χέρια μου τα κράτησα .
Ταχιά μου άδειασαν το τάσι της παραμάνας γωνιάς
που με έδενε στο λώρο της
Βαριά με κοίμιζαν τα σχοινιά της άρπας στην κούνια τους

α !!! το όνειρό μου το όνειρό μου στις πλάτες μου ακουμπούσε
να φτάσει να τυλίξει ανάμεσα στις γραμμές και στις μουντζούρες μου
πολύχρωμα μπαλόνια να θρυμματίζουν το γκρίζο 

Θα περπατήσω φώναξα της γαριφαλιάς θα περπατήσω 
στα πέλαγα του νου με πιέτες απερίσπαστες απ την ψυχή 
Να ..έτσι όπως μου φτάνει να κοιτώ 
κεινον τον αποσπερίτη που πάντα πλαγιάζει στο στήθος μου 
και πόση αγάπη πάνω του έσπειρα να νιώθει το φιλί μου !