Σαράκι

Πως θέλω να ξυπνήσω μια μέρα 

κι όλα να ναι όπως τότε

Όταν ανέμελα βάδιζαν 

οι σκέψεις μου στα μάτια σου

Μου έβγαινε εκείνο το παιδί 

που ζητούσε με λαχτάρα να πέσει

στην αγάπη σου, με χίλια φιλιά 

να μετρά το στόμα το μέτωπο 

τα χέρια , τα κυτταρα σου 

Να δω το ηλιοβασίλεμα 

να περνά απ το  βλέμμα σου 

στο βλέμμα μου και να χάνομαι

στον καταρράχτη της αγάπης

λουσμένη από σένα. 

Να σου δίνω τόσα

που πάντα να μου βγαίνουν λίγα 

κι εγώ να αναζητώ τα αερικά 

τα ξόρκια να μου πουν

κει να που στη ψυχή σου μόνο να γελούν.

Κι ύστερα ήρθαν εκείνες οι φωτιές

να σιγοκαίνε τα σωθικά μου 

εκείνα τα αγκάθια αμφιβολίες

που από σένα φυτεύτηκαν.

Και που δεν έκανες 

τίποτε να ξεριζώσεις 

κι ήρθαν και γίνηκαν σαράκι 

Κι ας ήξερα τι μέτρησες 

πάνω από μας

τι άξιζε τόσο απ την αλήθεια 

της αγάπης μας 

γιατι μ άφησες να παλεύω

μόνη μου ;

Όχι ψυχή μου έβλεπα σε σένα εμένα 

δεν ειμασταν δυο ..υπήρχα με δυο 

και ζούσαμε το ένα .

Και να που τώρα εδώ με σπασμένα φτερά

να αναπολώ που γέννησα το γέλιο μου 

κι έγινε αλμυρό..να ψάχνω να μας βρω!