Άτιτλο

Φορές που σκουπίζω με τα δάχτυλα 

το θολό του ουρανου

Τα αισθάνομαι στους ώμους μου 

Μικρά κυκλάμινα 

που χορευουν με τη φωνή τους 

Ανείπωτα κελαηδήματα 

γεννημένα στα στάχυα

Και τότε ανοίγω τα φτερά μου 

να χουχουλιάσουν στο στέρνο τους

Στέκομαι μπροστά τους 

τοσοδούλης σπόρος 

που ξυπνά στο ζεστό φιλί του ανέμου 

γεμάτο κεράσια κι αγριοφραουλιές ,

πλημμυρισμένο αρισμαρι και μέλι ψυχής

Γυμνός που έμεινα στο φως της ομορφιάς 

Τι αλλο πιο δυνατό απ την αγάπη!

Μάνα

 Σε βρίσκω μάνα
Εκει που με τραντάζουν οι μπόρες
να με σκεπάζει ο ήλιος σου 
Στο ανάλαφρο αεράκι 
να κουβεντιάζει ο λυγμός σου 
Στις πεταλούδες που γεννούν την άνοιξη 
να βάφεις με χρώματα τις ρίζες 
Στις φωνές των παιδιών 
κρυμμένες φτερούγες στα στήθια σου 
Στους κόπους σου 

να ζεσταίνουν τα αμάραντα
την ψύχρα του θολού καιρού 
Στις πασχαλιές αγγίζω το άρωμά σου 
γυμνές ρυτίδες που φεγγοβολούν 
Σε βρίσκω μάνα 
σε χίλιους τόπους με μυριους τρόπους 
να ακολουθ'ω την ανάσα της ζωής ,
να μικραίνω να μεγαλώνω 
υστερα πάλι να γεννιέμαι σπόρος της γης 
Κι αλήθεια μάνα 
ποιο λάβδανο σε πότισε κι έγινες 
φωλιά των άστρων και γη των λουλουδιών,
φωνή του αέρα στα στήθια των πουλιών,
κλαρί της θάλασσας να ταξιδεύει ο ουρανός 
ηλιόπετρα της πίστης που χει τα φύλλα ανοιχτά 
κι η πιο γλυκιά αγκαλιά το χτύπο της να τραγουδά!