Άτιτλο

Κι αν δεις το σούρουπο 
με τα μάτια σου μοιάζει 
Μα πως 
σαν βγαίνουν τα άστρα 
με την ψυχή φεγγοβολούν !

Μικρός Αποσπερίτης

Ένας μικρός Αποσπερίτης είσαι μάτια μου 

Στο στόμα μιας κουρασμένος άνοιξης 

βυζαίνεις το φως των λουλουδιών

Κι εγώ η τυχερή 

που σε χώρεσα στα στήθια μου . 

Στα Άγραφα και στης σιωπής τα σκαλοπάτια

κουβεντιάζοντας 

μαθαίνουμε το χρώμα της σκιάς 

κι ύστερα πάνω της αφήνουμε τα χρώματα 

να ανασαίνει γυμνά το μοβ της ζεστασιάς. 

Πώς αλλιώς! 

Στα στενά της άγονης γης 

φλόγα τα φύλλα της τριανταφυλλιάς. 

Κι όπου κοιτώ κι όπου κοιτάς 

στάζει το αγιόκλημα κερί 

μοίρασμα να χει η ομορφιά 

κι ότι ανεμίζει στα ψηλά 

είναι ο χτύπος της καρδιάς!

Γυμνά στο φως

Να το παλεύεις 

Να το παλευεις καρδούλα μου 

Ωσπου να ανθίσουν τα αμάραντα 

μέχρι του τέλους τη αρχή 

την ακρη που συναντά τον κύκλο

Τη μυρωδιά της γαζίας 

στο άγονο χώμα 

Να συναντάς το δάκρυ πέρα απ το βλέμμα 

στη ζωγραφιά του βράχου 

Κι όταν τα συνεφα σκεπάζουν το φως 

να ανατελεις ήλιος ψυχής ζεστός 

Να το παλευεις μάτια μου 

εσυ το νήμα εσυ ο κόμπος 

εσυ της λύσης ο καρπός 

κι όταν αλλάζει ο καιρός 

εσυ να το θυμάσαι 

πως εισαι γη , έναστρος ουρανός 

κι ο αέρας που διπλώνει στο μελτέμι 

κι ανάβει ηλιοβασίλεμα 

να βρει το όνειρο το δρόμο της αγάπης 

στο χρώμα που γελά ο Θεός 

Να το παλευεις καρδούλα μου

δεν εχει άλλο τρόπο 

Οι ανθρωποι γεννηθηκαν 

στη μυρωδιά ενός παιδιού 

κι εκεινο το χαμόγελο 

γινηκε τοπος τους κοινός 

λευκαίνουν το τραγούδι 

και βαφουνε τις νότες 

με της καρδιάς τον ήχο

στου γέλιου τους τη γύμνια

μοιράζοντας το φως !

Ατιτλο

Κι είναι και τούτα τα γεράνια

Που δεν γνωρίζουν 

Την σιωπή του κόσμου 

Κι ανθίζουν και τραγουδούν 

Σαν κεινες

Τις ανθεκτικές ψυχές 

Που ομολογούν στον άνεμο

Το χρώμα των χειλιών τους!

Ξύπνα μαμά ( Αφιέρωμα -Παγκόσμια μέρα κατα του παιδικού καρκίνου)

Φοβάμαι  μαμά 

Όχι ενέσεις , γιατρούς και γιατρικά

Μήτε οτι μου τυχε κι από παιδι 

εγινα δάσος που φυλάει 

τα δεντρα του από τη φωτιά

Φοβάμαι εκείνα τα άγρια πουλιά 

που από γεράκια εγιναν άνθρωποι 

που κλέβουν τη ζωή ,

σκοτώνουν και φιμώνουν την ανάσα στα παιδιά

Παλεύω μαμά 

με άγρια θεριά με μια σφεντόνα 

που μου έμαθες να χω για οπλο στην καρδιά 

με κεινα τα βόλια που παίζαμε με τον μπαμπά 

κι έμειναν ζεστα παιχνίδια 

να μου ξυπνούν την ομορφιά

Παλεύω μαμά μαζί με κείνα τα παιδιά 

που δε χορταίνουν το τρέξιμο και το κρυφτό

μες την αλάνα του κόσμου να γνωρίσουν την χαρα 

Κοιμήσου μαμά 

κι εγω σαν φυλαχτό στα ματια σου θε να πετώ

στους πύργους απ την αμμουδιά 

φτιάχνω σπιτάκια στα αστεγα πουλιά 

Ξύπνα μαμά 

εγω είμαι εδώ στην αγκαλιά σου 

με ένα κρυμμένο θησαυρο σε ένα μου φιλί 

να σου ροδίζει την αυγή 

Ξύπνα μαμά και πες τους 

μόνο η αγάπη δυναμώνει την καρδιά 

Πες τους πως τα παιδια είμαστε σπόροι 

που φτιάχνουν γη και ουρανό 

να ξεπλυθεί ο κόσμος , να ανθίσουν αστρα ,

να μεγαλώσουν βιολέτες και βασιλικοί 

γέλιο να σπείρουν με ήλιο και βροχή 

Ξύπνα μαμά μικροί θεοί το τραγουδούν 

το σ αγαπώ απ την αρχή 

και ντύνονται οι μεγάλοι σε αιώνια μουσική ! 

Σκόρπιες σκέψεις

Κι έτσι έρχεται το βολικό κομμάτι

Αυτό μας αθωώνει από όλους κι από ολα

Δε φταίμε εμεις η κοινωνία που άλλαξε 

Κι αναρωτιέμαι ποιος ειναι η κοινωνία;

Δεν είμαι εγω δεν εισαι εσυ;

Κάποιος φεύγει κάποιος έρχεται αδιάφορα 

Γεμίζουν κενα δίχως ουσία 

σε αναμονή το νοιάζομαι στην προσμονή το ειδα 

μα πάλι ένα μισό ερώτημα κλείνει την απάντηση

Μια παύλα σταματάει το δάκρυ της βροχής 

κι υστερα πάλι ανοίγει ο δρόμος 

προς προς το στάχυ της ελπίδας 

Και πως αλλιώς ; ετσι δεν ειναι ο δρόμος μας;

Γεμάτος ανηφοριές του φεγγαριού 

γεμάτος κι από κατηφοριές του ξάγναντου 

Γνώστες της παράνοιας 

πραγματογνώμονες της υλης 

κι απάνω στο λυρί ενός κοκκινολαίμη 

το φτερό της ουσίας . η γευση στο νόημα 

η λαχτάρα στο βλέμμα κι η μοναξιά του βιολιστή.

Αντίλαλος η μουσική ποιος βλέπει που κυλά,

ποιος ανταμώνει το νεύμα της , 

που στέκει η ιστορία μας , που γαληνεύει η ψυχή 

που ξαποσταίνει  η γαζία 

Η αμφισβήτηση κι ο ρόλος του ψαχνω 

Γυρεύω τον ήλιο,το φως ,το στέκι των ανθρώπων 

στο αντάμωμα των γλάρων .

Αμείβομαι με τις φωνές των λουλουδιών 

στο στόμα των παιδιών 

κι ετσι με κατακόκκινη τη γευση 

η γλώσσα μου φτανει στα αυτια σου 

Ξενόγλωσση ή το άγγιγμα 

δική και άγνωστη .

Μα κοίτα πως γελά ο άνεμος 

βυζαίνοντας πολλά ανθισμένα στάχυα !

Κι αν ήξερες

 

Κι αν ήξερες τι ήλιο κρύβεις μέσα σου!

Μια θάλασσα και συ γεμάτη γαλάζιο

Να ρουφά με δίψα την ομορφιά

Λικνιζοντας το κορμί

ανάμεσα στα βράχια της αγάπης 

Και τις πορτοκαλιές της ζεστασιάς!

Αγαπη

Μου φτάνει ένα χαμόγελο 

Να ταξιδεύει τον κόσμο 

Ένα γεράνι να μοσχοβολα στις αυλές 

ένα αηδόνι να τραγουδά στις φωνές 

των ανθρώπων 

κι ένα ακατέργαστο φιλί

Να κελαηδα στις καρδιές υφαίνοντας

Τη ζεστασιά της αγάπης!