Άτιτλο

Κι οσα δεν γνώριζε τα διάβαζε η θαλασσα 

στο ατέλειωτο τραγουδι της !

Μικρές περγαμηνές

 Κι όλα έχουν ένα τρόπο και έναν κόπο 
Άνθρωποι στήνουν τις γκιλοτίνες άνθρωποι 
και τα κλαριά που ξεφεύγουν τις παγίδες .
Συνάντησα εκείνον με τα ψηλά ρεβέρ
Στα χερια του κρατούσε ανεμώνες 

και διάσπαρτες φιγούρες
Άνθιζαν και μαραίνονταν οι τριανταφυλλιές 
κι εκείνος πιστός στον κόπο το χώμα κοίταγε,
Με ματια γυμνά δακρυσμένα από τον ήλιο 
το βλέμμα του ψαρι 

που σπαρταρούσε στον ωκεανό 
κι η μόνη σανίδα 

αυτό που κουβαλά στα σπλάχνα .
Λίγο από παιδί λιγο από αστρο λίγο από ρυτίδα 
που στιγμάτιζε το μισό χαμόγελό του .
Τον είδα να μιλά με το στόμα του φεγγαριού , 

να περνά τις συμπληγάδες 
και οι Κιρκες του μικρές περγαμηνές

που στοίχειωναν την πρώτη ανάσα του 
Θαύμασα τις μικρές ακρογιαλιές , 

τα μικρά του σοκάκια 
που στο πέτο του 

κρέμονταν γεννημένα γαρύφαλλα 
Κόκκινα της ζωής και της φωτιάς .
Τούτη η φωνή πως έδεσε στα σπλάχνα μου 
μοναχα με τη πρωτιά της αιώνιας νιότης .
Θα περάσουμε ; με ρώτησε 
Θα περάσουμε το ποτάμι;
Του έδωσα τα χερια κι είπα ναι 

κι ας μην ξέρουμε που είναι η στεριά 
Αυτό που ψάχνουμε 

μια ώριμη στεριά να μας κρατήσει 

σαν δυο σταγόνες στον ωκεανό
Κι εχει ένα ωραίο φίλημα 
η γεύση του ονείρου !

Πόσες φορές

Κάποια βραδια συλλογιέμαι 

αυτόν τον γεμάτο κορμιά κόσμο 

τούτες τις παρέες 

ντυμένες πολύχρωμα μπαλόνια 

Μοναχικές σκόρπιες ψυχές 

λυμένες σε διάσπαρτους δρόμους 

Πόσες φορές φώναξα 

άνθρωπε τον άνθρωπο 

Χαμήλωσα

ματωμένος από εκείνη 

την ίδια στιγμή 

της λέξης που φώναξα

κι έπειτα καρφώθηκα 

σαν ένα σκισμένο μπαλόνι 

στο πάτωμα !

Τόσο ιδια τόσο αλλιώς

 

Είχε ένα περίεργο  βλέμμα αυτός ο άνθρωπος .
Έβλεπε ότι έβλεπε εκεινη άκουγε ότι άκουγε 
Ακόμα κι όταν μιλούσε στην σιωπή ,
θαρρείς και το σώμα της φορούσε. 
Έτσι διπλα

ψιθύριζαν οι πευκοβελόνες του δάσους, 
φορούσαν δαχτυλίδια οι κύκλοι του καπνού 
κι ανέμιζαν τριγύρω 

μπαλάντες με κόκκινες κορδέλες . 
Έτσι όμοια ποιος να ξεχώριζε ποιον
Θα μπορούσαν άραγε

 να βρουν την διασταύρωση 
που έβγαζε στους κύκνους;
θα κοίταζαν άραγε το βάζο με τις λιχουδιές
που ανάμεσα στο πικραμύγδαλο και το μέλι ;
θα έβγαζαν τον πιο νόστιμο χυμό του έρωτα.
Θα μπορούσαν να ζήσουν

 μέσα στη θάλασσα και το θάμνο;
Ποιος ξέρει ίσως και να έβλεπαν 

τα χρώματα της αγάπης
στοιχίζοντας 

ένα προς ένα τα ανόμοια κλαριά της .
Χτίζοντας ένα δέντρο!

Τι τόπος τι κόπος !

Κι εκεί στη σκοτεινιά της πόλης 

στα κρεμασμένα της φωτα 

ζεσταίνει η φλόγα 

από τον κόρφο 

κείνων που κατάσαρκα 

δίχως κρότους 

μακριά απ τα δεμένα μάτια 

το χορό της 

στους παλμούς γνώριζαν 

Τι τόπος τι κόπος τι ομορφιά 

η γειτονιά του νιώθω !

Άτιτλο

 Κι από κείνα 
τα μικρά και τα λίγα 
ενας ολάκερος 
καθάριος ήλιος γεννήθηκε 
θηλάζοντας μόνο 
το στόμα της αγάπης !