Στενεύουν τα μονοπάτια
κι εκεί στην ακρη του δρόμου
γεννιέται ένα τσαμπί σταφύλια ,
ένα μικρό γαλάζιο πουλί της νιότης ,
ενας υάκινθος του γιαλού,
μια μικρή σχισμάδα στη γύμνια του ουρανού,
ένα τόσο δα δάχτυλο
μια νιούτσικης πατούσας
και φωνάζουν.. φωνάζουν
Κοίτα πως το αποτέλεσμα
τρώει τον αριθμητή
πολλαπλασιάζει το λιγοστό φως
στο αντιφέγγισμα του είναι
τούτο..τούτο σπέρνει το μολύβι
κοστολογεί το αέναο φιλί
στρώνει την ζεστασιά
στο μέρος σου καρδιά
κι εσυ που με ρωτάς γιατί
περπάτησες στο νου κι έγραψες στην ψυχή
κι εγω που τυφλοπόντικας γυρνώ
και κάτω απ το χώμα ξεδιψώ
γυρνώ ουράνιου τόξου τον τροχό
εκει που ζουν ηλιαχτίδες
με χρώματα φυλάνε το κάστρο
που ξάστερα οι δροσουλίτες
πίνουν ρακί με δάκρυα γελούν
στης λύπης τα χωρατά χορεύουν
στα βράχια ανθίζουν κι αγαπούν!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου