Περάσαμε από τις σχισμάδες των πεζοδρομίων
ζεσταίνουμε τις πλάτες
κάτω από τα νερα της θάλασσας .
Ανάμεσα στις κρυστάλλινες
σταλιές της δίψας της,
ανάγλυφα μυρίζουν οι άνθρωποι
άρωμα του νωπού φύλλου
Και πες μου
φεγγοβολούν τα αστρα δίχως ουρανό;
Πάμε να βάψουμε τον ήλιο ασημί
να μοιάζει το φεγγάρι;
να γαληνέψουμε τα αφρισμένα κύματα,
σφυρίζοντας το τραγούδι του τζίτζικα
να δένουν ζεστά στο ταπεινό ακρογιάλι;
Πάμε να βάψουμε το σύμπαν;
πολύχρωμα να μην τρομάζει
η ανατολή στο πρώτο της φιλί ;
κι υστερα ασε με να μιλώ στα συννεφα
μέσα απ το βλέμμα σου
Έτσι απλά .. απλά να στολίσουμε τη γη
με φόρεμα που να μοιάζει με βήματα
που ξενυχτούν στο φως
κι αγκαλιάζουν σφιχτά το σκοτάδι.
Να.. ίδιο με τα δικά μας .
Σαν πως ανταριάζει το χορτάρι ,
καθώς γεννά
στη μέση του φθινόπωρου
μωβ και κόκκινες βιολέτες !
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου