Κανέναν μην ακούς

Τόσα χρώματα ,τόση ομορφιά

μικρές ρίζες που απλώνουν
το άρωμα στις πέργκολες
και τούτες ξεδιπλώνουν
την βεντάλια τους 

να αγγίξει ουρανό

τι άραγε κερδίζουμε σκορπώντας
σπασμένα βότσαλα
να κόψουν το τραγούδι της θάλασσας

τι μας βολεύει τελικά
να στήσουμε έναν κόσμο
στις ράχες του μισοφαγωμένου βράχου
ή να αρμενίσουμε το άγνωστο
κρατώντας τη μυρουδιά της γης

να που όλα τα είδα 

και τίποτε δεν κοίταξα
να που πάλι 

σαν άνθρωπος με βρίσκω
στη μήτρα της γέννας μου
να αναζητώ το γέλιο 

σε ένα κρυστάλλινο δάκρυ

μήτε που τρέμει ο κόσμος μας
μήτε νταούλια άσκοπα του βαρούν
ειναι που στα στολίδια χώρεσαν φωτιές
και κάψανε θρύψαλα γωνιές
που κουβαλούσαν 

τα άρμενα και σώπαιναν πληγές

Μα εσύ κανέναν μην ακούς
σ αυτούς τους δύσκολους καιρούς
κλέψε του ήλιου μια μυτιά
ψάξε μια ανάσα από παιδί
να σου θυμίζει πως κι αν 

η άνοιξη αργεί
αξίζει να παλεύεις 

για να τη δεις να ανθίζει!