Κι ολο λέω πως μαθαίνω κι όλο απο την αρχή γυρνώ

Κι ακουγόταν οι ψίθυροι 
της ενωσης των πολύχρωμων

αμέτρητων χεριών
μα μια διαχωριστική γραμμή 
πάντα λοξοδρομούσε 
Κι αφού ειναι ανθρώπινος 
ο δρόμος 
προς τι ο θυμός 
της άλλης άποψης
Αξίζει να πατα τη γη 
της ψυχής ενας εγωισμός;  
κι αφού δε βρίσκει χωμα 
να σπαρθεί το λουλούδι 
αξίζει να το πετρώνεις 
δίχως μια δεύτερη σκέψη; 
Μελαγχολικό το βήμα 
προχωρά σε κείνο 
που δεν έμαθε 
να γνωρίσει 
βυζαίνοντας 
ασθμαίνοντας 
κι ολο λεω πως μαθαίνω 
κι όλο από την αρχή γυρνώ  
πιστεύοντας
τον άνθρωπο !