Κουκούτσι αμύγδαλου

Κι αύριο ίσως 
η ανεργία ψηλό καπέλο θα φορέσει 
η μήτρα της κότας θα γεννήσει το αυγό 
Ο χρόνος μπερδεμένος σε σχοινιά 
θα προσπαθεί να λύσει τους κόμπους 
κι ίσως τα παιδιά που αγνοούν 
να ναι το μόνο γέλιο 
ποιος νοιάζεται ;
το μπόλι να ρθει 
να σωθούν οι σωτήρες

Κι εσυ ; εσυ πάλι θα μαγειρεύεις 

ανάβοντας την φωτιά στο στόμα 

Θα παλεύεις θα κόβεσαι 

μια νύστα θα σου κεντά την κούραση 

με τα γόνατα θα φυλάς την ψυχή 

μα εκεί .. εκεί ειναι η άνοιξη 

αυτή που οσα κι αν της κόψουν μια ρίζα 

θα μένει να ξαναφυτρώνει ο ήλιος 

Αύριο λες αύριο κι αυτό στασιμο στο χθες 

για αυτό προχωράς .. να μη του μοιάσεις 

Ένα κουκούτσι μύγδαλου είσαι 

άχρονα κι ακάματα 

λυτό αφήνεις το κουβάρι 

αφήνεσαι στην άκρη 

κι από την αρχή γυρνάς 

Τι να σου μοιάσει άνθρωπε 

δικό σου και το φως δικός σου 

και ο χιονιάς 

γέλα κόντρα στον άνεμο 

ανθίζει κήπος της χαράς 

Φυλαξου τρύπια δεκάρα 

ειναι οι χρόνοι 

μα μην τα παρατάς !