Αλαφροΐσκιωτη ψυχή

Ξυπνάς το πρωί ..στον καθρέφτη κοιτάς
για να δεις ..είσαι εκεί;
ναι ..εντάξει ..άλλη μια μέρα υπάρχεις
ψάχνεις τους γύρω σου. 

Να δεις ποιος λείπει πάλι σήμερα
που να πήγε ο Νίκος ..που κοιμάται η Λενιώ
κάθε μέρα φεύγει κι ένας ..χάνεται

μπλέκει στον ιστό του
πνίγεται στο δικό του βυθό
ντύνεσαι ...με ένα χαμόγελο

βγαίνεις να αντικρίσεις τον κόσμο

προχωράς ...σιωπή ..κάτι κινούμενα .. συναντάς
κουρντισμένες μαριονέτες 

λες και προγραμματίστηκαν να προχωράνε
άδεια .. αμίλητα...κουβαλώντας

το βάρος των σκέψεων 
καμιά φορά τόσο ασήκωτη πραμάτεια
που βλέπεις να γέρνουν κυρτώνουν μα ακόμη
ακόμη βηματίζουν ..σε τρομάζει ετούτη η εικόνα 
στο μυαλό σου ..φαντάζει ..σαν το πέτρινο δάσος 
καμένες λέξεις ....ματωμένα χέρια
σχισμένα χείλη ...κομμένα πόδια
παγωμένα χαμόγελα ... σταλακτίτες ανάσες
βλέμματα απόγνωσης δεμένα μ' αλυσίδες
όνειρα κρυμμένα σε λαβύρινθους.. σπηλιές 
λες και πέρασε μια κακιά νεράιδα και χάθηκαν όλα
σταθερός ο χρόνος ανάλγητος .. χαιρέκακος
τον βλέπεις να γελά και θες να του μπήξεις τα νύχια
να του βγάλεις τα σπάργανα να πονέσει ..
να πονέσει μια φορά .. να σταματήσει 
σαν θεατής την πίκρα 

το λυγμό σ άδειο θέατρο ερημιά
αντιδράς ... το μέσα σου ..εξω πετάς 
σκάβεις .. φυτεύεις λουλούδια στα βράχια
κατεβάζεις κάθε μέρα κι ένα αστρο 
κλέβεις ασύστολα τον ουρανό
δίχως πνοές γεννάς σπόρους 

δεν ξέρεις γιατί ούτε το πως
να τους μεγαλώσεις 

τι χρώμα να τους βάψεις
ποιο όνομα να τους δώσεις 

να ακουστεί μες τη βοή
θες να ουρλιάξεις κι ακούγεται 

η κραυγή σαν γέλιο, τρελό γέλιο 

που δεν έχει χώρο να σταθεί 
ανεμίζει απλά εκει στα μαλλιά σου
ανοίγεις τα χέρια σαν ένας παλιάτσος 
φοράς κόκκινη στολή φωτιά

και καιγεσαι σ αυτή
τρικλίζεις απ τις εννοιες 

παραπατάς απο τα πρέπει
μεθάς απ την  φορμόλη που πετάς 

να καθαρίσεις . 

Ξυπνάς απο κωμα τον έσω ήχο της φωνής

μα δεν υποκλίνεσαι, δεν έμαθες να χωράς

παντα δε σε χωρουσε ο τόπος
δεν σε βόλευε η ζωή ...δε συμβιβάστηκες

με το κενό . Οχι δεν παραδίνεσαι

Κάποτε σπας ..διαλύεσαι 
κι ειναι και εκεινες οι στιγμές 

που έχεις ανοίξει τη μπάρα
να περάσουν να κυλήσουν δυο δάκρυα

αποσταγματα ψυχής
κατι τέτοιες στιγμές θυμάσαι 

πως εισαι άνθρωπος
δε φοβήθηκες  ποτε να εκτεθείς 

δεν μετράς το δήθεν το τάχα
δε σε νοιάζουν τα ''σπουδαία ''

αγαπάς τα απλά 
σου αρκει ένα φιλί απ την αυγή 

ξεδιψάς με τη βροχή
τρελη ...ονειροπόλα ... φεγγαρολουσμένη 

για κάποιους παιδι 
αλήθεια να ξεραν πόσο όμορφα  ακουγεται παιδί
για κάποιους άλλους πάλι 

απόμακρη ...γελάς με τη σκέψη
αλήθεια ποιος σε ξέρει; ποιος σε βλέπει;
σε κοιτούν τους κοιτάς μα πως

να δεις ...να σε δούν ,θέλει δρόμο πολύ 

να ανακαλύψεις μια ψυχή
να μπεις στα έγκατα της γης της

να περπατήσεις στα νερά της
να κυλήσεις αθόρυβα πατωντας 

στις άκρες των δακτύλων στα σωθικά της 

μη την τρομάξεις και κλεισει τα φώτα
βγαίνεις απ τη σάρκα σου 

την σκίζεις σαν κουρελόχαρτο
γίνεσαι αυλη μορφή δένεσαι με την πνοή

του ανέμου, σπας τα δεσμά σου 

λιώνεις στην πυρά το κελί σου 
γελάς ..γελάς γιατι θέλεις να θυμάσαι να γελάς
σκορπάς τις σκέψεις σου

κι αφήνεις τις λέξεις λευθερες
να πετάξουν ...να σε πάρουν μαζί τους 

να σβήσεις ,να κλείσεις το  παραλήρημα

που απόψε σε έχει βρει με ένα ψιθύρισμα

σαν θροισμα απ τα φύλλα σου ψυχή
''ειναι ακριβή η ζωή δος της ένα φιλί 

θα σου χαρίσει μια στιγμή
να χεις για φυλαχτό σου ..χαμόγελο 

για ότι δύσκολο  σε βρει ''