Αγριολούλουδο

Όλα μάκρυναν τόσο που θαρρείς 

κι αλλού ξεχνιόταν το πέλμα του
κι αλλού ακολουθούσε η γάμπα .
Στις μύτες πατούσε το πράσινο χορτάρι
κι ότι πίσω του έμενε σαν να μη το είδε

Κατέβαινε να γνωρίσει τον κορμό που φύλαγε
τα ξέμπαρκα φυντάνια , τους αρχοντορεμπέτες
που με τα χέρια στις χάντρες μετρούσαν
τ΄ αντρίκιο ζεϊμπέκικο που με θάρρος
διάβαζε τον καιρό

ήθελε να ταν κείνο το αγριολούλουδο που ξέρει
πως μυρουδιά δεν έχει μα χαρίζεται στην απλωσιά
να δει το κυκλάμινο που περίμενε
στου βράχου τη σχισμάδα να ροδίσει ο ήλιος
να ξεκινήσουν οι ορχήστρες της τουλίπας .

Τίποτε που γνώριζε δικό του δεν ήταν
κι όλα στα χέρια του τα κράτησε .
Ταχιά του άδειασαν το τάσι
της παραμάνας γωνιάς
που το έδενε στο λώρο της
ανάλαφρα το κοίμιζαν τα σχοινιά
της άρπας στην κούνια τους

α !!! το όνειρό του το όνειρό του
στις πλάτες του ακουμπούσε
να φτάσει να τυλίξει ανάμεσα στις γραμμές
και στις μουντζούρες του
πολύχρωμα μπαλόνια να θρυμματίζουν το γκρίζο

Θα περπατήσω φώναξε της γαριφαλιάς
θα περπατήσω στα πέλαγα του νου
με πιέτες απερίσπαστες απ την ψυχή
Να ..έτσι όπως μου φτάνει να κοιτώ
κεινον τον αποσπερίτη
που πάντα πλαγιάζει στο στήθος μου
και πόση αγάπη πάνω του έσπειρα
να νιώθει το φιλί μου !