Πίνακας βροχής

Νύχτωσε 

Οι δυνατές στάλες της βροχής ακουμπούσαν στο τζάμι .

Ακαθόριστος ο χορός τους, μα κείνος τη μελωδία τους άκουγε

Χωρίς δεύτερη σκέψη έστησε το τρίποδο με τον καμβά του

άρπαξε τη παλέτα του και σιγοψυθιρισε.

Θα ζωγραφίσω την βροχή . Πως ήξεραν οι μικροί φωτεινοί 

ξορκιστές ,τα πινέλα του κείνον ,χοροπήδησαν 
με το γέλιο τους στα δάχτυλα του . 
Σε μια άκρη κατέβαινε σαν καταρράχτης.

Πω πω θυμωμένη που ήταν . 
Ναι πολύ θυμωμένη με τους ανθρώπους,που μήτε το ταίρι της
τον ήλιο εκτίμησαν μήτε εκείνη που τόσα παιδιά της βύζαξε,
να γίνουν σύννεφα να μεγαλώσουν στις ποδιές τους 
μικρά ρυάκια κι ύστερα τρέχοντας να τα δωρίσουν σε κείνους 
να γεννηθεί η άνοιξη , να γίνει το στάχυ ψωμί ,
να μεγαλώσει το καλαμπόκι ,η ελιά ,να βγει το λάδι να τρέψει , 
να λικνιστούν οι παπαρούνες να παίξουν 
παιδιά στα λιβάδια του νου και της καρδιάς . 
Περίμενε ,περίμενε να καταλαγιάσει λίγο το γκρι να σταματήσει 
το παράπονο .Με το μολύβι του σκιτσάρισε μικρά μπαλόνια 
κι ύστερα τα γέμισε λευκό του κρίνου  . 
Για κείνα τα άσκεπα να χουν το χρόνο 
να κρατήσουν στους κουβάδες τους τα παιδιά της ,
να πλύνουν το πρόσωπο ,να λούσουν τα μαλλιά της λευτεριάς ,
να βρουν τον τόπο τους τα μάτια. 
Άφησε μερικά διάφανα να σβήσουν τους καπνούς ,
να χει ο πηγαιμός ορίζοντα στο αθέατο του κόσμου .
Να συναντήσουν τη λίμνη των κύκνων.
Κι εκείνη τι όμορφα στο αντάμωμα έπινε τα φιλιά της 
Πέταξε πολύχρωμες πινελιές να μαζευτούν λουλούδια ,
ανακατεμένα να μουρμουρίζουν, το όνειρο της θάλασσας.
Φύτεψε μικρές κόκκινες σταγόνες απ άκρη σ άκρη του καμβά 
να μη λογιάζει ο ουρανός,πως εχει άλλο χρώμα η αγάπη . 
Στο μικρό διάδρομο που έμεινε είδε δυο σταγόνες 
να αγκαλιάζονται στο ένα βήμα .
Ένα ζευγάρι έδενε το φιλί ξυπόλητα, πλατσούριζε στα νερά της. 
Ανάγλυφα στο σώμα της ψυχής ξεπλύθηκε ο θυμός της 
κι όμορφα που στέγνωνε στην αγκαλιά,
μυρίζοντας τον ερχομό του ήλιου!