Απολογισμός

Θλίβομαι για έναν κόσμο 

που ποτέ δε θα σε ρωτήσει τι κάνεις

μια τελεία και ένας στίχος 

είσαι για κεινον 

που δε εκτίμησε ποτέ ότι του χάρισες

κομμάτια απ τα κομμάτια σου .

Για λίγες σταγόνες θεαθήναι

και καθωσπρεπισμου, 

στο φλας της επικαιρότητας 

μετρά το υφος και την πόζα που του πρέπει 

Έναν κόσμο που μιλά για τον άνθρωπο 

μα  που φροντίζει να τον τσακίζει

να φτάσει ο ίδιος στην κορφή 

της άδειας πατούσας 

πέφτοντας πάνω σου σαν αρπακτικό  

Λυπάμαι για έναν κόσμο 

που το πρωί σε θαυμάζει το μεσημέρι σε δέχεται 

το απόγευμα σε παρατηρεί το βράδυ σε ξεχνά 

την χαραυγή σε πολεμά χατίρια ποτέ δε χαλά 

Λυπάμαι αυτόν που δεν είδε ποτέ την ψυχή

μα χορταίνει στο βύζαγμα της δικής του σκέψης 

κι αμολάει χαρταετούς να βρει λιβάδι 

Αγάπησα την μοναξιά κι έμαθα ποια είμαι 

Έμαθα να αγαπάω απ την αγάπη κι όχι απ την ανάγκη 

να αφήνω χρόνο και χώρο να πεταχτούν οι μάσκες 

να δέχομαι μα όχι να ανέχομαι 

Κρατώ τα λίγα όμορφα αυτά που όπου κι αν βρεθούν 

παρέα στους λεμονανθούς θα αγκαλιαστούν

Α! κι εκείνο το ωραίο αν δεν τους αφήσεις 

δε σε πονάνε κρατήστε το για σας 

Γιατί θα συνεχίσω να πιστεύω στον άνθρωπο 

να βλέπω τα άσχημα και την ομορφιά 

όχι μέσα από συνταγές μα στην καρδιά της ζωής 

κι έτσι θα ονειρεύομαι πως κάποτε ο δρόμος 

θα γεμίσει ανεμώνες 

Στον κόσμο μου δε τα φυτεύουν

τα  ξεριζώνουν τ 'αγκάθια να φανεί ο κήπος  

Γυρίζω σε μένα όχι ποιήτρια αλλά άνθρωπος !