Δυνάστες

Έρποντας έφτασαν στο αρχείο του κόσμου 

τράβηξαν την περόνη ανάμεσα απ τους κόμπους που έχτισαν,

κι αργά αργά έσβηνε ο ήλιος 

η θάλασσα περιμένει να παίξουν παιδιά 

Φίμωσαν τα στόματα μη χυθεί η λάβα 

του ανέραστου καιρού της Περσεφόνης 

μη πέσουν τα μαλλιά της στη γη και φυτρώσουν πνοές

το δίχτυ του ψαρά χαϊδεύει κοράλλια 

Άμορφοι όμοιοι δικοί ξένοι φορώντας τα λευκά τους γάντια, 

να κρυφτεί το γηραλέο κεφάλι που φορούν στα δάχτυλα, 

κι η φλέβα του πλούτου που σβήνει το ύψος του δούλου  

η άνοιξη καρτερά τον χορό των πεταλούδων 

γέμισαν τους τοίχους κελιά να μαστιγώσουν τα λουλούδια 

φωνή δεν ακούγεται να ουρλιάζει, 
να κόψει τη σκουριά  αιώνων,

στιγματισμένη  θα γυρνά πάλι ,
πόρνη πολυτελείας  μονάχα για μια ανάσα

η ρυτίδα γυρεύει τη ζεστασιά στα μέτρα του καλοκαιριού 

Μα θα  σκοτωθεί ο θάνατος στον αριθμό του ,

σκιαγμένος από ακτίνες ματιών , 

πολύχρωμα φιτίλια του απέραντου δάσους,

γέλια αγέννητων Σποράδων  

θα ανοίξουν τα αμπάρια να παίξουν τα ανεμακια,

να γεψει η φυλλωσιά το πρώτο της φιλί 

Θα βγουν από την αρχή κυκλάδες 

κι ορεινές κορφές μπροστάρη να χουν τις ελιές

θα ρθει  γλυκό το πρωινό 

στο ζυμωτό ψωμί ο άνθρωπος τον άνθρωπο να βρει !