Μελωδία καρδιάς

Κι από κείνη την καντάδα χύθηκε μια ζωή
μέλι το μέλι ζέσταινε το φεγγάρι
Να ταν άραγε η μπιγκόνια που ψήλωνε το μπόι
το γιασεμί που άπλωνε κλαριά
να αγκαλιάσει τη μυρουδιά του κάστανου
ή μήπως απλά το στέγαστρο
που στέγνωνε τη βροχή στα χέρια του
Τούτη η καντάδα σαν άνθρωπος μιλούσε
κι αγνάντευε τον ήλιο καταμεσής του σκοταδιού
-Μη μ ορμηνέψεις θωρώ το μιλητό του ανέμου
άσε με να πλαγιάσω στην αιώρα των ρόδων
στο μονοπάτι τους ..θα σε βρω
κι ειν όμορφο να ζωντανεύει τ ΄όνειρο !