Πως γέρνει το άγουρο φιλί τη μήτρα του να βρει

Τις πταίει; ποιος φταίει; 
Το απορημένο ύφος του γέροντα.
Το μελαψό της άγουρης ελιάς 
Το χαμένο διάστημα της νιότης των ονείρων.
Η αποκοτιά της ενηλικίωσης 
Το μέστωμα της συνήθειας 
Το μέτρημα της καλοβολεμένης μας ζωής
Τις πταίει και ξεφωνίζουν τ άστρα; 
Ευλαβική συγχώρεση των άτακτων παιδιών.
Κατανόηση της νιότης στο κόστος της περιφρόνησης 
Θα μεγαλώσουν και θα δουν τι οι μεγάλοι 
προσπερνούν σαν να τανε δοχείο με το κενό αρχείο 
Μπροστάρηδες του πουθενά κι η κρίση μας ψηλά βουνά .
Φταίει η εμπειρία θα ακουστεί που μέστωσε
τ ανάθεμα κι έγινε πιόμα το γιατί . 
Τις πταίει; κι έβγαλαν πόδια τα σπαρτά
να ξεπεράσουν τα φυντάνια αντλούν από αθάνατους
φωτιά κι από θνητούς το μνήμα 
Συνέτιση θε να ακουστεί από ένα γνώριμο κελί 
να ξεπουλά το βήμα μπροστά με κείνο 
το κάτσε εδώ είσαι καλά.
Είναι η Πατρίδα μερτικό σ άγραφο μάρμαρο γλυπτό
κι ότι με βόλι το κοιτά μυρίζει περιθώριο
και άγριο νοτιά .
Κοίτα που τώρα ξαφνικά γυναίκες νιούτσικες 
ζητούν το αλόγιστο στη λογική να βρούν 
κι ετούτη τρέχει βιαστικά να νουθετήσει ,
το ανήμερο που τα κυβερνά .Τις πταίει; 
μήπως η μοίρα που γελά βλέποντας δόντια 
για ξωτικά;να ναι εκείνο το γιατί που έσπειρε τον ήλιο
σε θολοσκέπαστο φιλί το άλλο που ξαγρύπνησε 
για να βρει πως υποκλίνεται της άδειας τσέπης
η κραυγή σέρνοντας το αναγκα και υποταγή ;
Τις πταίει κι ανάπτυξε το ψέμα της υποκρισίας 
το μάτι δίχως την όραση με μόνο της επιφάνειας την υφή 
Ποιος φταίει που γινε ο ψίθυρος κραυγή
κι αναρωτιέται που ειναι ο άνθρωπος 
και ποιόν χωρά η γη κι ας είναι από πέτρα 
κι από του φεγγαριού πνοή 
που γέρνει στου Απρίλη το γινάτι 
και στου Νοέμβρη τη θύμηση για να ξυπνά 
ότι κοιμήθηκε πολύ !