Ισλί

Παραμονές Χριστουγέννων

το ξύπνημα ήταν χωμένο σε ένα ζεστό φιλί
Ξύπνα σε περιμένει η γιαγιά
Η γιαγιά σήμερα ήταν ντυμένη χαρά κι είχε απάνω της
όλες τις πούλιες της θύμησης και μένα πόσο μου άρεσε
να χώνομαι δίπλα της θαρρείς και ψήλωνα δυο μπόγια
στο άγγιγμα της .
Ο μπαμπάς με συνόδεψε μέχρι την εξώπορτα
Από τα σκαλάκια ακόμη την άκουγα να φωνάζει
''γιαβρουμ'' κάλως το μου .
Πόσο γελούσα μ αυτό το μπέρδεμα της γλώσσας
που πήγαινε από την Πόλη στην Ελλάδα
με ένα αλαφροισκιωτο βήμα.
Όλα ήταν ήδη έτοιμα .. τα υλικά στο τραπέζι
Τώρα πια είχα μάθει αφού κάθε χρόνο την έβλεπα
να περνά από τούλι μια χούφτα στάχτη 
από την ξυλόσομπα .
Ύστερα το έβραζε και μια κουτάλα
περίμενε να γεμίσει ένα μικρό κουπάκι
όπως έλεγε μαζί με τα άλλα υλικά
Σαν ιεροτελεστία σε πρόγραμμα που μύριζε μέλι.
Μου τύλιγε τη μέση ΄με μια ποδιά της να μη λερωθώ
Τοσοδούλα καθώς ήμουν έμοιαζε πάνω μου φασκιά
που δέναν τα χρώματα της στοργής
με το ύφος της παραμάνας που ζέσταινε το υφάδι της .
Τα υλικά ένα ένα προχωρούσαν στα χέρια της
κι άρχιζε το τραγούδι .
Δεν καταλάβαινα τι έλεγε μιας και δεν ήξερα τα τούρκικα
μα έφτανε η φωνή της να με κάνει να κουνιέμαι πέρα δώθε
Ήταν εκείνη η ματιά που γέμιζε κάστανο και θυμάρι
Οι μικρές της παύσεις που έκαναν οι θύμισες της
κι έλαμπε ολάκερη σαν ήλιος .
Τελειώνοντας τη ζύμη της μου έδινε το σιδερένιο γουδί
να θρυψαλιάσω το καρύδι
Εκείνο το ντιν νταν όταν μου ξέφευγε σαν μικρές
καμπάνες ηχούσε ,που χτύπαγαν να ξυπνήσουν 
οι χοροί της μέρας .
Το ισλί έγραφε τη δική του ιστορία, ζωγράφιζε τα νήματα
να κρεμαστούν αμάραντες στιγμές
κι όταν αλεύρωνε τη μύτη, μια αγκωνιά στην άκρη 
της ψυχής στοίβασε τα δικά της γράμματα .
Τα τριγωνάκια της χαράς έτοιμα να στοιβαχτούν
στο πάτωμα του ταψιού κι από κει
να ψηθούν στην ζεστασιά της άσβηστης φλόγας .
Το τελευταίο κέντημα έμεινε .
Δυο μικρές μασιές κομμάτια της δικής της γης
γινόταν τα πινέλα μας.
Χοροπηδητά τσιμπήματα να μένουν ανάγλυφα
στη ζύμη του καιρού .
Κι ο τελευταίος ρυθμός η νότα του μελιού
καθώς ψημένα μύριζε η αγκαλιά των Χριστουγέννων .
Βαμμένες εικόνες στο χρώμα των ματιών
Σγουρομάλλες, άγουρες θύμισες που κάθε
που χτυπούν την πόρτα του νου ..παιδιά μένουν !