Στο μποστάνι του κόσμου

Όλα είχαν αρχίσει να μετρούν ανάποδα

Λαχταρούσε το αύριο να χωθεί στον καινούργιο
μεγάλο κήπο .
Κι εκείνα τα μικρά φυντάνια είχαν αρχίσει
να  μουρμουρίζουν θυμωμένα μέσα απ τις φύτρες τους
πότε πια θα τα άφηναν να φανούν .
Οι ώρες χαμογελούσαν πονηρά στο πέρασμα του χρόνου .
Μονάχα το μεγάλο πλατάνι δε σκιάζονταν για τίποτε
Τόσα είχε δει και πόσα είχε ακούσει κι όλο αμπάριαζε
τους χρόνους που μέσα του κοιμόταν .
Κείνο που μέριαζε τον κόπο της συνήθειας 
ήταν το πράσινο βλαστάρι της ελπίδας ,
που πάντα νέους κόμπους γένναγε στο μίσχο του .
Η τριανταφυλλιά έσπαζε το χαμόγελο 
στα τελευταία της φύλλα.
Σίγουρη πια πως ότι κι αν έχανε απ το σώμα της 
πάντα η ρίζα της θα φύτρωνε απλώνοντας 
την μυρουδιά της αγάπης .
Οι  ηλιόσποροι μάζευαν τους καρπούς σαν αρμαθιά 
να κρεμαστούν στο πρεβάζι του νέου χρόνου
κι από κει να καλούν την βροχή 
να ξεδιψάσει το χώμα τους .
Στο μποστάνι του κόσμου, βασίλευε 
το μέρωμα  της αγρύπνιας κερνώντας
το ζεστό κρασί του όλου .
Στο γλυκό πιοτί μέθαγε η πίκρα 
κι  ένα χρυσό χαμόγελο ξαπόστελνε την μοναξιά
στις καλαμιές του χθες.
Έκρυβαν τα μάτια οι μολόχες που αγνάντευαν 
την θάλασσα κι η φορεσιά τους,μύριζε την ελιά 
που χρόνια αμίλητη στεκόταν 
θωρώντας το βλέμμα της ειρήνης .
Όλα .. όλα πια καρτέρι είχαν στήσει 
στου ρολογιού τους δείκτες .
Τικ τακ τικ τακ .. αντίστροφη μέτρηση .
Χαμογέλα .. νιφάδες φέρνει ο χιονιάς
μα μέτρα πόσους ήλιους κουβαλά η άμαξα της καρδιάς !