Πλαφόν ζωής

Ο Όποιος δεν γελάει πάντα ειναι-καταθλιπτικός 

(και το χαζοχαρουμενος φευγάτο)

Κείνος που δε μιλά μονάχα για τον έρωτα ειναι-ξενέρωτος

( το πως ζεις μόνο για σένα ειναι αδιάφορο)

Ο άλλος που δεν έστρωσε το εγώ χαλί-απ έξω απ τη ζωή

( κομμένος απ το όλο πως τάχα νιώθεις τη πνοή )

Αυτός που δεν βαδίζει στην μεγάλη υποταγή-μοναχικός 

( κι αν άραγε στα μάτια του φυτεύει αλλιώς πηγή;)

Κείνος που δεν τριγυρνά στους κήπους-ερημικός 

( τι κι αν  ακούει τα στενά μα χτίζει φράγμα 
στα κούφια σπαρτά )

Ο άλλος που δεν βλέπει στην επιφάνεια 
την ομορφιά-τυφλός 
( σκάβει την ντόπια γη κι από το βυθό ταϊζει τα πουλιά )

Κείνος που την αγάπη δεν εχει δει λέξη που τρέχει 
σε αυλή-ανέραστος κι άδεια γιορτή 

( προσκύνημα κι εικόνα την θωρεί σε εκκλησιάς ψυχή )

Ο άλλος που δεν μοιράζει την χαρα με απλοχεριά-ξένος

(ποιος είδε το χαμόγελο αν δεν ήπιε δυο δάκρυα καυτά )

Αυτός ο ονειροπόλος που δεν εχει χρίσμα απ τη βοή-κενός
( είναι που τα όνειρα του έχουν στο μοίρασμα υπογραφή )

Και σε ολα αυτά που δε χωράς τράβα γραμμή της διαφοράς

σαν μη σε νοιάζουν τα πως και τα γιατί ρίξε το βέλος 
στην ψυχή 

κι αφού εσύ τα δέχεσαι δίχως να σπάσεις το σχοινί 

άσε να βρει το δρόμο του το όλο ίσως να δεχτεί κι αυτό 

σε μιας πιρόγας το σκαλί  αλλιώτικο φιλί 

Μοναδικά και μόνα τα λουλούδια μα από την ίδια γη 

σηκώνουνε το μίσχο κι ανθίζουν με ξέχωρο το άρωμα  

με λίγους ίσο το μπόι στην ψυχή !