Πάμε κι εμείς

(αφιέρωμα 1973-2019)

17 Νοέμβρη 1973
Σίγησαν τα πολυβόλα .. νεκρή η σκλαβιά
λευτέρωσε το αίμα που κυλά απ τις φλέβες
της ανθρωποθυσίας
πνίγηκε η ντροπή .. στις ψυχές που αρμενίζουν
στο χορό της ιδέας
σάπισε η αλμύρα κι έσταξε μύρο γιασεμιού
σιώπησε η κατάρα.. τρόμαξε
απ το κελάηδημα χελιδονιού
απόθεμα λευκού σταυρού 
με την καδένα λυτρωμού

ποιος μάζεψε το βλέμμα;
ποιος ντύθηκε ανασαιμιά
ποιος κούρσεψε το πορφυρένιο στέμμα
λάφυρο να χει στον καιρό
να ξεπουλάει την αγρύπνια στο χαμό
με ένα ίσως …δισταγμό
ποια τάλαντα πλήρωσαν τη λήθη σ άγριο βωμό
τίνος αγύρτη χέρι έπνιξε περιστέρι
ανάστασης παρτίδα με ράχη την ελπίδα;

17 Νοέμβρη 2019
Ψωμί .. ζύμωμα δίχως αμοιβή
καρνάγιο στράτας σε στέγνα γη σε μόνιμη αναμονή
μείγμα φοβέρας και τριγμού στο χάραμα της χρυσαυγής
στ άγνωστου το ψεγάδι και στο κενό του πόνου
με χείλη άσβεστης γενιάς σε δείκτες ερημιάς

Παιδεία …. των πειρατών συνωμοσία
κίβδηλοι άχρωμοι λοστρόμοι σε πλοίο άγονης γραμμής
γράμματα που κεντούν οι χρόνοι με ιστό αράχνης φυλακής
παιδιά που πάγωσαν στο χιόνι
τρώγοντας φύλλα πλάνης κι υποταγής
ψυχές που καίγονταν στο βάλτο και στο λιοπύρι της φυλής

Ελευθερία .. κύλησαν οι ψυχές απ το πρεβάζι του ουρανού
χύθηκαν μέσα σε βροχές 
κι οι αστραπές φονιάδες κάποιου μπαλκονιού
χυμοί που βρέθηκαν στις παρυφές των αστεριών
κιότεψαν σ ανέμισμα των πεθυμιών κι ανήμπορων λυγμών
κορμιά που ζούσανε στο χθες μ ανάσες δανεικές

κι εσύ να ψάχνεις σπιρτόκουτα κάποιας παλιάς γιορτής 
να στήσουνε έναν τοίχο στο πηγαιμό του τρόμου 
από το τούνελ λίγο φως για να πλυθείς 
και μιας στιγμής ανάσα να γύρεις να ξεκουραστείς 

δυο κυδωνιές συνομιλούν βλέπουν τα χρόνια και γελούν 
στυφά τα λόγια τους στον ουρανίσκο σου κολάν 
φτύνεις τη δόξα τους να πεταχτεί η ερημιά 
οι αναμνήσεις είναι εκεί κάνε τες σφύρα και σπαθί 
σπάσε το απόστημα ο κρότος της ψυχής να ακουστεί 

ένα τραγούδι σου πλέκει νότα με μελωδία σιγαλιά 
κάνε σιγή .. νιώσε σιωπή κι άκου.. άκου 

'' πάμε κι εμείς στην αυλή του φθινόπωρου ''

κι αν έφυγαν τα τανκς τα πολυβόλα είναι εκεί 
κι αν δεν ματώνουν η Μακρόνησος κι η Γυάρο 
τα ερημονήσια είναι ανάμεσα μας ζητούν ψίχουλα ζήσης 
κι αν χάθηκαν τα ιδανικά οι ρίζες τους κρατούν 
κι αν χύθηκαν τα όνειρα ζει το γαλανό του ουρανού
έλα ..έλα να θυμηθούμε έλα να τραγουδήσουμε 
να ξαναχτίσουμε δυο σπόρους από ελπίδα 
είναι ακόμη δική μας ...δική μας τούτη η πατρίδα !