Δυο ξένοι

Κι ήταν μονάχα δυο άνθρωποι
τέσσερα μάτια ξένα μεταξύ τους
μοιραζόταν απλά το ίδιο παγκάκι
νοιώθαν την ίδια κούραση
σκούπιζαν τον ιδρώτα που κυλούσε
απ το μέτωπο καθώς πετάριζαν οι ηλιαχτίδες
στα βλέφαρα τους.

Mια κίνηση ήταν η αφορμή
να σπάσει η σιωπή φορώντας ένα αχνό
χαμόγελο της καλημέρας

άρχισαν να μιλούν
τι κι αν το χρώμα του δέρματος άλλαζε
τους ένωνε η γλώσσα της απλότητας  
με γράμματα στα μάτια πως μιλούσαν
Δυο ξένοι που νομίζεις πως γνωρίζονταν από παλιά
πόσο άνετα κυλούσαν τα λόγια
σαν να γνώριζαν το δρόμο της ψυχής
συμφωνική χωρίς τυμπανοκρουσίες
γερμένες νότες μελωδίας στο έργο της ζωής
πεταλίδες που προσπαθούν να απαγκιστρωθούν
από το βράχο της μοναξιάς

έτρεχαν τα λεπτά και οι στιγμές
φωτογραφίες που αποτύπωνε η καρδιά

λίγο πριν χωριστούν
βρήκαν στις τσέπες τους τα όνειρα
κι ήταν ίδια τις προσδοκίες ναναι αδερφές
τις ελπίδες κλαδιά του ίδιου δέντρου
τα δάκρυα λουσμένα σε κοινή βροχή
τα χρώματα των λουλουδιών
σπαρμένα στα ίχνη τους
στα δάχτυλα ραγισμένα τα κομμάτια τους
ένα γεια στο άγνωστο ένα φιλί στο πουθενά
το άγγιγμα στον ώμο του χρόνου
ένας απλός χαιρετισμός στην πύλη του καιρού
Τι κρίμα να μη χωρά ο κόσμος όλος …σε ένα παγκάκι !