Σταγόνες φθινόπωρου

Άρχισα να γράφω διαβάζοντας
ή μήπως να μιλώ και να βλέπω
μπερδεύτηκα .. μπερδεύτηκα σου λέω.
Έκλεισα τις πόρτες
μη και το αεράκι που πλανιόταν στο δωμάτιο
κρύωνε τις λέξεις .
Γυμνές μακριά από τα ξένα χείλη καθώς ήταν ,
τις τύλιξα με το βλέμμα του ήλιου
κι αυτός άρχισε να θολώνει στο θάμπος τους .
Άρπαξα απ το χέρι την τελεία τραβώντας την στην άκρη
Μόνο κόμματα ήθελα, να μ αφήνουν να ανασαίνω λίγο
καθώς απολάμβανα γουλιά γουλιά ετούτο το πιοτί.
Τα μάτια μου μπουσουλώντας στο λευκό χαλί
παιχνίδιζαν με κείνα τα μπαλόνια
που ένα ένα έπιαναν οι αισθήσεις μου .
Η μουσική πλανιόταν στα χέρια μου
χωρίς νότες σαν άυλη μελωδία
που κρυφά τρυπώνει στο δέρμα μου
Πως μου έκαναν το χατίρι οι σιωπές κι έπαψαν
να χορεύουν.
Ακροβατούσε στα βλέφαρα μου μια πεταλούδα.
Χτυπώντας τα φτερά της φωτογράφιζε το γύρω
με πιτσιλιές που έβαφαν τους τοίχους .
Κι εγώ σαν άλλος εργάτης μάζευα τα χρώματα
να χτίσω το λιόγερμα με τις σταξιές του φθινόπωρου
και.. α! θεέ μου πόσο σου μοιάζουν!