Γαλάζιες σπίθες

Κι έτσι σιγά σιγά ένα ένα έμπαιναν στη θέση τους 

Έσβησε απ τα μάτια τον καπνό του τσιγάρου 

καίγοντας τα περασμένα με δυο φιλιά, 

και προχώρησε σε κεινα τα μικρά ξανθά 

στοργικά σοκάκια που φυσούσαν τις γαλάζιες σπίθες.
Εκεί κατέβαινε στο βυθό του βουνού . 
Κι ανέμελα έχωνε τα δάχτυλα στα μαλλιά 

να διώξει τις άκαρπες σκέψεις. 
Λιμάνια που μύριζαν ζουμπούλια και βασιλικό . 
Σιγοτραγουδούσε το φεγγάρι κι η νότα γινόταν φλέβα. 
Μακριά απ το γνώριμο του όλου ζέσταινε η ανάσα για δυο.

Την συναντούσε στα πόδια της λίμνης

Τα μάτια της γαλαζοπρασινα κύματα που έσπερναν
κήπους μαργαριτάρια κι εκείνος ο τυχερός,που μέσα τους 
περνούσε το χέρι του να αγκαλιάσει το βλέμμα της .
Ο καιρός τροβαδούρος σιωπής έπαιζε τη λύρα του 
σπουδάζοντας κάθε κίνηση,μην τρομάξουν 
κεινα τα βλαστάρια ανάμεσα στις καλαμιές . 
Ίσως η εποχή να τρόμαζε τις σκιές των ανθρώπων 
κι έπαιρνε ο άνεμος το χρώμα το μαβί . 
Σκουροτράχηλος χρόνος μα τούτος εδώ ο μικρός όρμος ,
δάγκωνε την σκουριά και φύτευε τα χρώματα .

Τούτο το μεταξένιο πορφυρό έστρωνε την πνοή του
να βρουν τα βήματα το ρυθμό της καρδιάς .

Χόρευαν με το πέλμα να σιγοντάρει την υγρή αγκαλιά, 
μιλούσαν με τις στάλες της βροχής .
Πως αλλιώς ; ο κήπος είχε στο νου του σεβασμό 
στα δάχτυλα κλωνάρια από θυμάρι 
κι εκείνο το βαλσάκι μόνο για αγάπη μιλά!