Έγνοιας φιλί

Κι ως ήθελε
να διώξει τη συννεφιά
έγινε ανεμάκι
φύτεψε στους ώμους
τα φύλλα του δάσους 

στο στέρνο 

την κόκκινη πνοή
σφύριξε το κίτρινο αστέρι
το ξέφωτο να ανταμώσει
ύστερα
γίνηκε ροδιά
να γλυκάνει τους σπόρους
της μουτρωμένης μέρας
χώρεσε στο τάσι
γλυκόπιοτο φιλί
να τρατάρει την αυλή
γίνηκε
λουλούδι , πουλί
τρυφεράδα , αγκαλιά
γέλασε σαν ψυχή 

της έγνοιας το φιλί

πως άναψε ο ήλιος
παίζοντας στη βροχή!