Δυο εκδρομές

Θα σε πάρω μαζί μου του φώναξε

Βαρέθηκα να σ ακούω να γκρινιάζεις στο τίποτα .
Δύο εκδρομές σ αυτό που λεν ζωή .
Την μια στη Μόρια την άλλη στο άστεγο σκαλί
εκεί θα σε πάω να δεις .
Τι είναι να παλεύουν για ακόμη ένα πρωί
Να νιώσεις τα μικρά σου θέλω να θρυμματίζονται
μπροστά σε μια στιγμή
Να δεις αυτούς τους δυνατούς που επέλεξαν
τις ώρες τους να τις μοιράζουν
στο αληθινό , στο καθαρό , στο είμαι εδώ .
Να καταλάβεις το γιατί, δεν κουβεντιάζουν το γιατί
μα μένουν στο κενό σαν ακροβάτες σε σχοινί .
Να δεις γιατί δεν κοροϊδεύουν τη ζωή
μα μένουν στο νόημα που χει χαράξει στο φιλί.
Κοιμούνται στην ουσία και κάθε πλάνη περνά 
μπροστά τους σαν έφηβο γιατί 
που όσο κι αν μεγαλώσει άνοιξη δε θα βρει .
Πάψε λοιπόν να αναστηλώνεις το εγώ
κι άνοιξε τα φτερά σου σε πέλαγο και ουρανό .
Κοίτα τριγύρω σου πετά χαμόγελο και ζωγραφιά
Στήσε στο χρόνο μια θηλιά για όλα τα άσχημα
που οι καιροί κερνούν, κοίτα οι μέρες πως περνούν
κει που φυτρώνουν οι ελιές 
ζυγώνουν κι αγκαθωτά παρτέρια
μα φίλεψε στον ήλιο φως .. ζευγάς τα δυο σου χέρια  .
Εδω φοιτούν οι άνοιξες εδώ και οι χειμώνες
μα σ όποια εποχή και αν περνά .. φυτρώνουν ανεμώνες !