Τριανταφυλλιά

Κι ειναι μια γλυκιά μελαγχολία τούτη η ωρα
Το πρωινό μοίρασε τις χαρές του ,
οι άνθρωποι περπατησαν στα τερτίπια
που σκόρπισε η πόλη ,
στο βήμα των χρεωστικών αποχρώσεων
και της προπληρωμένης αναπνοής .
Βούτηξα το μελάνι στο πάτωμα να βγει ουρανός
και το κονδύλι μου πηρούνιασε το άβολο
σε ένα κομματι της γροθιάς.
Λαχτάρα του πουλιού που τιτιβίζει
να ζωγραφίζει κι εκει που δεν πατάει η πένα .
Το δειλινό θα με βρει πάλι να κοκκινίζω
σαν παπαρούνα που γδέρνεται στο χωράφι
μα ενα λιβάδι κοιτά .
Θωρρώ σε που σε ξέρω και που ποτέ δεν ειδα
σαν το άγνωστο που στις κοιλάδες γνώρισα
μ αντίκρισμα το πέρασμα στου πέλαου την πηγή .
Κοιτώ σε λυγαριά μου κι απ ένα σου φυλλι
κρεμώ το ηλιοβασίλεμα στο χρώμα σου να βγει !