Ακόμη κι αν λείπω
μαζί σου είμαι
Γιατί σαν ήρθες γνώρισα
τα άγνωστα μονοπάτια μου
στις γραμμές των χεριών σου
Μύρισα το χάραμα
καταμεσής του φεγγαριού
Ένιωσα τα σπασμένα στάχυα σου
να ακροβατούν στο χωράφι μου
Τόσο που σε έζησα
να τρέχεις στη βροχή
που ανάγλυφα στο σώμα μου
ζεστά κυλά το γέλιο σου
Η ανάσα σου τόσο γνωστή φλόγα
που θύμιζε την καμινάδα της στέγης μου
Ναι ξέρω απ τις ρυτίδες των ματιών
τίποτε δεν κρύβεται
Γυαλίζουν τα ραγισμένα πατώματα
και θολώνουν τα παράθυρα
Τόσο που μέσα μου περπάτησες
που άλλο τόπος δεν έμεινε
παρά μόνο
εκείνες οι τριανταφυλλιές
που πάνω τους φύλλα γεννιόμαστε
κι όταν ροδίζουν τα αψηλά νερά
με τα χέρια ανοιχτά κολυμπάμε
στα κύματα των ανθρώπων
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου